Φανταστικό ναυάγιο...

Παγόβουνο η θάλασσα,

ολόρθο στέκει εμπρός μου,

κι εγώ στη μέση του γιαλού,

χάνω Θεέ μου το φώς μου...

Μέσα στη μέση του γιαλού,

με βάρκα μιά σανίδα,

βαθειά είναι τα νερά,

χάνω κάθε ελπίδα....

Ανταριασμένη θάλασσα,

φουρτουνιασμένο κύμα,

πάψε την αγριάδα σου,

μην κόβεις της ζωής το νήμα.

Τρυκιμμιασμένη θάλασσα,

μοιάζεις με τη ψυχή μου,

κοιτώ ψηλά,είν'ουρανός,

και κάτω η ζωή μου.

Θεέ μου κάνε το θαύμα σου,

η θάλασσα να μερέψει,

να καταφέρω για να βγώ,

πριχού με καταστρέψει.

Φουρτουνιασμένα κύματα,

μουγκρίζουν και βρυχούνται,

και οι δυνάμεις χάνονται,

τελειώνουν ,εξατλούνται.

Με την σανίδα αγκαλιά,

αυτή με προστατεύει,

μπροστά μου το παγόβουνο,

κι η θάλασσα θεργεύει.

Να με ρουφήξει δεν μπορεί,

ξάφνου να γαληνεύει,

τα κύματα σωπάσανε,

μια ηρεμία σαλεύει...

Θα καταφέρω και θα βγώ,

βοήθεια έχω δελφίνι,

στη πλάτη του με κουβαλεί,

στη ακροθαλασσιά μ'αφήνει.

Φανταστικό ναυάγιο,

στο όνειρο δειλιάζω,

μα σαν είναι αληθινό,

τρέμω και χλωμιάζω.

Ναυάγιο είναι κι η ζωή,

στις δύσκολες τις ώρες,

μα σαν καταλαγιάσουνε,

φεύγουνε και οι μπόρες...

Στο ένα χέρι τον Σταυρό,

στο άλλο μιά πυξίδα,

τον δρόμο να μην χάσουμε,

μην χάσουμε την ελπίδα....

Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου