"Το όνειρο είναι δρόμος"

(Πεζό ποίημα εμπνευσμένο απ’ το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη

«ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ»»)

Το όνειρο είναι η κίνηση, η πορεία προς τα εμπρός, προς τον προορισμό, τον οποίο μας φανέρωσε η ζωή και ο Δημιουργός πριν απ’ τη γέννηση μας. Δεν είναι ένας ακίνητος, ακλόνητος, αχαρτογράφητος τόπος όπου μέσα του κείτονται θαμμένοι οι νεκροί μας πόθοι, οι οποίοι ξεψύχησαν πριν την αυγή του ιδιωτικού μας χρόνου στο πεδίο της μάχης εναντίον του ανεκπλήρωτου και του ανέφικτου.

Το όνειρο είναι ο δρόμος που μας φέρνει στην εξέλιξη μας, στην τελειότητα μας, στην πληρότητα της ζωής μας. Το όνειρο είναι το κινούν του Αριστοτέλη, ακόμη και αν έχουμε αποτύχει να το ζωντανέψουμε. Ακόμη και όταν περνάει από μπροστά μας, αρπάζοντας την ευτυχία μας και παρατώντας μέσα στις πονεμένες φούχτες μας τη θλίψη. Ακόμη και όταν διασχίζει τις προσωπικές μας εποχές και χάνεται στα βάθη των υδάτινων οριζόντων του απραγματοποίητου. Ακόμη και όταν παλεύει να πλοηγήσει το είναι μας στις πιο μακρινές θάλασσες των πόθων μας. Παλεύει μα ο χρόνος και η ανημποριά μας το εξαντλεί, το παγώνει. Τότε προσπαθούμε μάταια να το ζεστάνουμε με ανεπαίσθητα χαϊδολογήματα και ανούσιες, καθημερινές προσδοκίες μα το πλοίο με το οποίο ταξιδεύει είναι σάπιο και βρώμικο. Η αμείλικτη νύχτα το κομματιάζει αλύπητα σε χίλια κομμάτια, το βουλιάζει μα εμείς απεγνωσμένα δαγκώνουμε τις σαθρές σανίδες του με τα γεμάτα τερηδόνα κούφια δόντια μας. Δεν το αφήνουμε και ας βυθίζεται μέσα στα μαύρα νερά των λέξεων που ποτέ δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε, των πράξεων που φοβηθήκαμε να βάλουμε σε λειτουργία. Βουλιάζουμε μαζί του, ναυαγοί του τίποτα και του αναπόφευκτου. Βγάζοντας δυνατή κραυγή, κολυμπούμε ασθμαίνοντας μέχρι την ακτή του τρομακτικού νησιού της απώλειας και της πίκρας. Τελικά ένα ταξίδι είναι η ζωή κι εμείς εθελοντές ναυαγοί στο νησί του χαμένου μας ονείρου. Ένα ταξίδι είναι η ζωή κι εμείς εκούσιοι και απερίσκεπτοι ναυαγοί που δεν κατάλαβαν πως πριν από πολύ καιρό έχουν πνιγεί. Και όμως αδιάκοπα ονειρευόμαστε πως δήθεν ζούμε, προσμένοντας ν’ ανακαλύψουμε κάποτε έναν κόσμο πιο ευοίωνο και ωραίο.

Χρήστος Ντικμπασάνης 🌹