ΤΟ ΒΑΘΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Ήταν ωραίος ο πλανήτης που μας υποδέχθηκε

κάτω απ' τον ήλιο του τελευταίου ταξιδιού μας στο διάστημα

Σε όαση μεταμορφώθηκε το ρημαγμένο ασάλευτο τοπίο μπροστά μας,

όταν γυμνοί αντικρίσαμε την πρώτη μέρα της δημιουργίας

στο ανεξερεύνητο έδαφος του

Τι γυρεύουμε εμείς ανάμεσα στ’ αστέρια;

Τι αναζητούμε, ξυπνώντας με δυο πράσινα βότσαλα στα χέρια,

ακούγοντας το τραγούδι τo αγαπημένo να κατεβαίνει γάργαρο

στα διψασμένα έγκατα του πρωτόγνωρου πλανήτη; Ας μην μιλήσουμε για τις χαμένες υδρίες

και τα σπασμένα αγάλματα του ουράνιου θόλου

μια και δεν είδαμε τίποτε άλλο

απ' τις σκιές μας στο κάτοπτρο του Σύμπαντος

Θυμήσου όλα αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσουμε

τώρα που η αποικία μας καταπίνει αδιάκοπα την ομίχλη της αιώνιας νύχτας

Το πιο βαθύ μυστήριο της αγάπης μας στην παλάμη μας άφησέ το να κουρνιάσει

Δε θέλω να πεθάνει ο καθένας μόνος του στον κούφιο αυτό βράχο

που επάνω του τόσο πολύ αγαπηθήκαμε ως προαιώνιοι εραστές

Χρήστος Ντικμπασάνης