🌜Σπασμένα φεγγάρια, γυαλιά σπαρμένα στο πάτωμα Σωτηρουύλλα Τζιαμπουρή/Βασίλης Πασιπουλαρίδης

Σπασμένα φεγγάρια, 

γυαλιά σπαρμένα στο πάτωμα. 

Κραυγές θανάτου ακούγονταν 

από το κορμί της,

και στα σπλάχνα της,

κρεμόντουσαν, εγκαταλελειμμένα σ'αγαπώ. 

Η νύχτα έκλεινε τα παράθυρα της,

κι ένα καλοκαίρι άνοιγε τα σκουριασμένα παντζούρια του.

Κουρασμένα πρόσωπα 

σκουπιζουν τον ουρανό,

καταπίνουν μοναξιές, 

γδέρνουν τις σάρκες τους 

και χάνονται στις αμαρτίες. 

Σ'ενα πηγάδι άδειασαν και την τελευταία σιωπή. 

Θα ξημερώσει μ'ενα καλοκαίρι στα χείλη, μια βροχή κι ένα τσιγάρο στο στόμα...

________

Φεγγάρια σερπαντίνες

λαμπυρίζουν πάνω στα σπασμένα γυαλιά.

Διάθλαση ενός έρωτα σε περιδίνηση·

κι ο ομφάλιος λώρος,

τυλιγμένος στις κραυγές της,

κάνει τη μορφή του άμορφη.

Ο θάνατος — ακόμα μία αμαρτία.

Δεν έχει εποχή,

μήτε παντζούρια.

Όλα ανοιχτά — κι όλα κλειστά·

σαν το πετάρισμα

που χάθηκε εκείνο το καλοκαίρι της…

Σκουριασμένα πρόσωπα

δεν είδαν ουρανό ποτέ.

Κι εντός των γδαρμένων σαρκών,

κρύβονται αμαρτίες·

απογεύματα — σώμα και αίμα.

Δεν ήταν το πηγάδι·

ήταν η σιωπή

που, τελευταία και ως τελευταία,

έγινε εμπαιγμός.

Το καλοκαίρι ετούτο ξημέρωσε.

Κι εκείνος…

έγινε η λίγη της βροχή.

Εκείνη —

τσιγάρο στα σπλάχνα.

Σαν οργασμός

που ξεπηδούσε

από πόνο βαθύ.

Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή 🌹

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹