Πόσο αργεί αυτή η βροχή... Το χαμόγελο της μουσκεύει τις κρύες ανάσες.. Άκου... στις παλάμες της στάζουν, πικραμένοι ήχοι... Ψιχαλίζει... στα μονοπάτια των χειλιών της, ο άνεμος τραγουδά για έναν έρωτα πνιγμένο... Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🍂

Κάθε που αρχίζει ένας Χειμώνας, ήχοι ξεχασμένοι απο έρωτα, φυτρώνουν μια νύχτα σε μια άλλη εποχή. Ριγούν στο άρωμα του θανάτου. Φυτρώνουν στις ρωγμές ξεχασμένων στίχων. Ένα όνομα ζητούνε να φορέσουν, μια σιωπή να ντύσει τη μνήμη τους. Ζητιανεύουν ποιητές της νύχτας που δεν πέθαναν ακόμα, να μετρήσουν συλλαβές πάνω στους ήχους, να γίνουν λέξεις, να γίνουν ποίημα πριν πέσουν στο μνήμα. Τι να ελπίζουν; Σήμερα θα μιλήσει ο θάνατος τους πριν σωπάσουν. ______ Καθώς ξαπλώνει ο Χειμώ

Δεν πονούσε... Σώπασε, και ανάσαινε. Θα ονειρευόταν με τα δάκρυα της σιωπής να χορεύουν στα χείλη. Μια πρόβα θανάτου θα έκαναν στο στόμα πριν πέσουν στο πάτωμα. Δεν πονούσε... Θα άναβε το τζάκι, θα σέρβιρε ρακόμελο στα όνειρα. Θα μάζευε τα φωνήεντα πριν πέσουν στη φωτιά, θα τα τοποθετούσε ανάμεσα στα ρήματα και τα επίθετα, και θα έγραφε κάτω από τα σεντόνια ποίημα στο σώμα της. Ξημέρωνε.. Μα δεν πονούσε... Ανάσαινε,,, Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🌹

Κουρνιασμένη κι απόψε σε κάτι χρόνια γυμνά Στη ζωή που έκαψε ένα βράδυ. Στη σιωπή που σερνόταν μπροστά στη φωτιά, συναρμολογώντας τον...

Ένα φλάουτο απόψε ακούγεται στου δρόμου τη στροφή. Μια γυναίκα στο απέναντι πεζοδρόμιο ψάχνει στις τσέπες της. Ένα παιδί απέναντι...

Άδειο κι απόψε το δωμάτιο. Στεκόταν εκεί... στο παράθυρο, στη σιωπή της ψυχής της, που για χρόνια τώρα ήταν κλεισμένη. Χωρίς φως, χωρίς...

Η μοίρα της Άνοιας Τις γέννησε η ίδια μοίρα Δύο ψυχές ολόιδιες σε διαφορετικά σώματα... μαζί μέχρι το θάνατο. Δύο πανέμορφα κοριτσάκια...

Πόσα φθινόπωρα και πόσοι χειμώνες μένουν ακόμα; Μια θέση κράτησα σ'αυτό το φθινόπωρο που έρχεται. Αφήνω ότι ποιο πολύ αγαπώ καλοκαίρι μου...

Γέμισε το ποτήρι του νύχτες πανσέληνες και άστρα. Κλείνει σιγά σιγά τις...

Γράφω το ποίημα της σιωπής μου, πάνω σε μια αχτίδα του φεγγαριού, ποτισμένο με αίμα από τα χείλη μου. Μην κλάψετε... Για ένα όνειρο...

Ψες διάβαζα λέξεις που πέρασαν από το βιβλίο της ζωής μου . Λέξεις ψυχής! Έτσι νόμιζα.  Λέξεις που ειπώθηκαν από στόματα που δεν ξέρω αν...

Ποιητές...εσείς που κοιτάζετε απόψε την πανσέληνο, Μην την κατασπαράξετε... Δεν φοράει απόψε νυχτικό η σελήνη. Γυμνή κρέμεται ...

Στα βλέφαρα της ψυχής, άπλωσε τα χέρια του ο χρόνος. Μύριζε νοσταλγία. Αύγουστος έφεγγε στα σταυροδρόμια της καρδιάς, ...

Έλα, ψελισσες κι έγινε άνοιξη. Άκουσες ποτέ, όταν μιλούσα για φιλί; Για σένα...

Να μιλήσουμε, πριν ακουστούν οι λέξεις. Να φιληθούμε πριν σβηστεί η δίψα. Αντίκρυ να...

15 Ιουλίου 1974 ώρα 8:15 π.μ Θα ηχήσουν και πάλι οι σειρήνες της ντροπής. Κι έρχεται μέρα μαύρη Φοβήθηκε ο ήλιος ν'ανατηλει Βούλιαξαν οι...

Νύχτωσε. Φεγγάρια του Ιούλη γεμίζει ο ουρανός. Τούτη η πανσέληνος απόψε, κρύφτηκε στις ραφές των ματιών...

Γράφω το ποίημα της σιωπής μου, πάνω σε μια αχτίδα του φεγγαριού, ποτισμένο με αίμα από τα χείλη μου. Μην κλάψετε, Για ένα όνειρο γράφω ...

Κι όλο χανόταν... στην ερημιά της ψυχής της, κουρασμένη, να βουλιάζει, να σωπαίνει... Να κοιτάει το πρόσωπό της...

Σ' αυτό το ταξίδι της ζωής που βαδίζουμε, θα συναντήσουμε πολλούς ανθρώπους. Σε μια γωνιά της,αρχίζεις και συνειδητοποιείς σε ποιους...