Ο φάρος των στίχων

Λευκός κρωγμός της αυγής ο χορός.

Γύρω απ' τον φάρο γνώριμα φτερουγίσματα.

Ξεθωριασμένος από του χρόνου

τα γνωρίσματα.

Το μεγαλείο του υψώνεται

απ' τα κύματα.

Να δώσει ελπίδα φωτός,

ελπίδας στεναγμό.

Πάνω στους βράχους του σκαλίσαμε ερωτικά μυνήματα.

Εμείς χαθήκαμε στο λιόγερμα

μα έμειναν τα συναισθήματα.

Κι αυτή η αδιαίρετη μοναξιά

της σιωπής πλανάται αιώνια,

μήπως αφήσουμε δύο στίχους

σαν λαβωμένα όρνεα.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος 💦