Ο έπαινος του ποιητή...🌹

Είμαι ένας άγνωστος περαστικός.

Για κάποιους ποιητής μα εγώ δηλώνω παρατηρητής παροδικών και ανάδρομων στιγμών.

Με ένα σακίδιο στον ώμο ταξιδεύω,πάνω σε ράγες οι τροχοί με συνεπαίρνουν.

Δίπλα από δέντρα που μιλούν

με την σιωπή τους.

Μέσα από κύματα που αλλάζει η μορφή τους.

Πόσο μου μοιάζουν...

Κοντοστέκομαι σε παράλληλους δρόμους,

ανάμεσα σε ουρανούς που δεν δηλώνουν τόπους,

στο παιδικό χαμόγελο στου φεγγαριού το σκίτσο.

Μια ανθισμένη βουκαμβίλια κάποτε μου χάρισε χαμόγελο.

Μαζεύω συναισθήματα που ρέουν σαν ποτάμι στην ψυχή μου.

Εκμεταλεύομαι τον χώρο που αφήνει το λευκό στου μολυβιού

το γκρίζο.

Κι ύστερα έρχεται ο έπαινος...

Κανένα βάθρο νικητή δεν με ορίζει.

Κανένας έπαινος γραμμένος σε χαρτί δεν με αγγίζει.

Όλα τα μπράβο μαζεμένα στην ζωή που με εξελίσσει.

Ο τίτλος απονέμεται στην αγάπη που βαθιά μας πλημμυρίζει.

Τον μόνο έπαινο που δέχεται η καρδιά μου, είναι η αγάπη που δέχομαι....

Είναι η ομιλία που ανταλλάσσουν

τα γραπτά μου, και θα τα αγκαλιάσει ένα μέλος, μιας νέας γενιάς...

Μιας γενιάς που θα μας κρίνει.

Κάποτε.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹