Μοναξιά...

Άνθρωποι που ζουν στιγμές, κατοικούν κάτω από την ίδια στέγη, μοιράζονται φως, σκιές…σιωπές.

Κι όμως, νιώθω τόσο μόνη,σε έναν κόσμο που ξεχειλίζει από ανθρώπους.

Ανθρωπάκια κούφια,γεμάτα μόνο από το δικό τους “εγώ”, με βλέμματα που δεν σταματούν ποτέ στα συναισθήματα των άλλων.

Ούτε καν σ’ εκείνα των πιο δικών τους!

Είναι σαν να μη σε βλέπουν. Σαν να μη σε ακούν. Σαν να μην υπάρχεις.

Άνθρωποι που μαζί τους έχτιζες όνειρα, που μοιραζόσουν ένα αύριο γεμάτο εικόνες, γεμάτο στιγμές περιτριγυρισμένες από άλλους “δικούς σου” ανθρώπους, που θα γέμιζαν το άλμπουμ των αναμνήσεων.

Μοιραζόμαστε στιγμές, ναι.

Αλλά τι αξία έχουν οι στιγμές, όταν δεν τις κουβαλά κανείς στην καρδιά του;

Όταν δεν θυμάται τις μικρές λεπτομέρειες, εκείνα τα “ασήμαντα” που για μένα είναι ο κόσμος όλος!

Καμιά φορά, η μεγαλύτερη μοναξιά είναι όταν περπατάς στον ίδιο διάδρομο, αλλά δεν αγγίζεσαι ποτέ…

Όταν κοιμάστε στο ίδιο σπίτι,

αλλά τα όνειρά σας δε συναντιούνται πουθενά.

Όταν οι καληνύχτες ακούγονται πιο ξένες κι από σιωπή…

Όταν κάποιος σβήνει το φως κι εσύ νιώθεις πως σε κλείνει απ’ έξω, όχι μέσα.

Μου λείπει η παρουσία.

Η ουσιαστική παρουσία.

Αυτή που δε χρειάζεται λόγια για να είναι εκεί.

Αυτή που νιώθεις και πράττεις χωρίς να εξηγείς.

Αυτή που σε πιάνει απαλά απ’ την ψυχή και σου λέει:

«Σε βλέπω. Είμαι εδώ.»

Μαρία Μίτα Νικολάου🌹