Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Έσερνε βαριανασαίνονταςτο νιόκοπο έλατο

στο πετρωμένο μονοπάτι και με μεγαλύτερη

δυσκολία, έσερνε στην πλάτη του τα εβδομήντα του χρόνια.

Ένας κατάμαυρος, πένθιμος ίσκιος σκέπασε τον τόπο ολοτρίγυρα, και συγχρόνως άρχισε να αγριεύει η επέλαση του βοριά και να πέφτουν οι πρώτες νιφάδες.

Το ξεροβόρι μαστίγωνε

μια γυροβολιά τα δέντρα και τα πετρωμένα

βράχια και μετά έσερνε την κοφτερή

λεπίδα του στο πρόσωπό του και του πάγωνε

την ανάσα.

Μες στο χιονιά,γεννήθηκες Χριστέ μου, μουρμούρισε και έφερες φως και ζεστασιά, να χουχουλιάσει η ψυχή μας.

Συνάμα έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό, και έψαχνε με το μάτι το άστρο, το φωτεινό, να του φωτίσει το δρόμο.

Τα σύννεφα όμως είχαν ζώσει με τη

σκοτεινιά τους τη βουνοκορφή και καθώς έσμιγαν με το μαύρο φουστάνι της νύχτας

κατασκότεινιασαν τριγύρω τον τόπο

Το μετάνιωσε, που αψήφησε το αγριεμένο φρύδι του ουρανού, που πήρε τα βουνά και

έσερνε μες στο χαλασμό το νιόκοπο δέντρο.

Το μετάνιωσε, που εκτός από τα εβδομήντα χρόνια του στην πλάτη, έσερνε και μια ασήκωτη κοτρώνα στην ψυχή, που του βασάνιζε τις μέρες και του μάτωνε τις νύχτες.

Χρόνια εξόριστος στην αετοράχη, τάϊζε

ανελλιπώς τη μοναξιά του, που είχε ριζώσει

ανάμεσα σε ένα συμπαγές πείσμα και σε ένα δακρυσμένο παράπονο. Τελευταία όμως βάραινε πάνω του τόσο πολύ, που του

λεηλάτησε τη ζωή και δεν την άντεχε.

Την ένιωθε, σαν μια σκοτεινή μπουκαπόρτα, που τα άγρυπνα βράδια, ξεμπουκάρουν

από τα σωθικά της τα λάθη οι ενοχές και τα κακώς πεπραγμένα και βασανίζουν αμείλικτα την ψυχή, με την τακτική

ανηλεούς ανακριτή.

Στα εβδομήντα του

χρόνια λοιπόν κατέληξε, πως τα λάθη μας μοιάζουν

με ακάλυπτη επιταγή, που όσο και αν τα παραχώνεις, δεν παραγράφονται ποτέ, αλλά χρονίζουν και σου συνθλίβουν την ψυχή και συνεπώς τα πληρώνεις πάντα με τόκο.

Έτσι τούτη τη νύχτα , εκεί στο σκοτεινό μονοπάτι, μπροστά στο νιόκοπο δέντρο, σε μια απόφαση συντριβής, ανάμεσα στην απελπισία και τη μετάνοια, ορκίστηκε, αυτά τα Χριστούγεννα, να αφήσει την ψυχή του διάπλατα ανοιχτή στο φως και να πετύχει την προσωπική του λύτρωση.

Αμ έπος αμ έργον λοιπόν, έστειλε εσπευσμένα προσκλητήριο, σε αδέρφια, ξαδέρφια και

εναπομείναντες στη ζωή φίλους, να τα γιορτάσουν όλοι μαζί,σαν να ήταν

τα τελευταία της ζωής του..

Όταν κατέφθασαν ομαδικά την παραμονή, με

σκούφους γάντια και γιορτινά πακέτα,

όταν άνοιξαν οι αγκαλιές και άρχισαν να τραγουδούν όλοι μαζί, εν χορώ τα κάλαντα,

το σπιτικό του ντύθηκε με την πιο γιορτινή, την πιο λαμπερή φορεσιά του και μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε φάτνη, που ήρθε να απαγγειάσει ο νεογέννητος Χριστός στην

καρδιά του χειμώνα.

Και αργότερα, όταν στριμώχτηκαν όλοι μαζί, γύρω από το γιορτινό τραπέζι, και άρχισαν να μοιράζουν ευχές με υψωμένα ποτήρια, το άστρο το φωτεινό καρφώθηκε στην καμινάδα του φτωχικού του και έλουσε στο φως όλη τη βουνοκορφή και την ψυχή του....

Χρόνια πολλά και ευλογημένα

Τα Χριστούγεννα είναι μέρα αγάπης.

Ας ανοίξουμε λοιπόν την αγκαλιά και την ψυχή μας στους αγαπημένους μας και σε όλους τους πονεμένους και κατατρεγμένους

του κόσμου...

Λιάνα Πουρνάρα 🧡