Μην δείχνεις τη θάλασσα της ψυχής σου,σε όποιον δεν ξέρει να κολυμπά...💦

Ψυχή θλιμμένη,ψυχή αγέλαστη,

ο πόνος της βαραίνει τα μέσα της...

Μιά θάλασσα τρικυμιασμένη,

μιά τρικυμία αλλόκοτη,ανεμοδαρμένη...

Δεν φαίνεται κι ούτε τη φαντάζεσαι...

στο πέρασμα της αφήνει ένα χαμόγελο...

Θέλει να κρύψει βαθειά τα καρφιά της ψυχής...

Ένα τυπικό μειδίαμα αχνοφαίνεται στα χείλη...

καμουφλάζ,τόσο,όσο χρειάζεται να προλάβει να κλείσει την έξοδο.

Σφαλίζει με σιδερένια κάγκελα...

Η πόρτα κλειστή και άβατη....

Οι οπές κλείνουν ερμητικά...

Το φώς του ήλιου δύσκολα να διεισδύσει...

Το σκοτάδι πυκνό,μελαγχολικό...

Τα σύννεφα της ψυχής γκρίζα...

Πρόσωπο σκυφτό,η μορφή καθρέφτης αποτυπώνει και καθρεφτίζει το μέσα της ψυχής...

Κόσμος περνά από δίπλα σου, αδιάφορος...

Ο καθένας την δική του σκέψη και τον δικό του σταυρό...

Κάποιος ίσως σε προσέξει,

θα πλησιάσει...

το χέρι του θ’ αφήσει ένα χάδι

και θα περάσει...

Ίσως νοιώσει οίκτο...

Θα σηκώσεις το βλέμμα και θα κοιτάξεις με απορία, με δυσπιστία...

Σκέφτεσαι ν’ ανοίξεις την καρδιά σου,σκέφτεσαι στο τι θα πεί ο άλλος...

Μεγάλη προσπάθεια να κρύψεις

το μέσα σου...

Ποιός θα νοιαστεί και ποιός θα καταλάβει;

Κρατάς τα κύματα μέσα σου,να αναδύονται και να κτυπιούνται...

Στην πόρτα της ψυχής οι βράχοι έγιναν απροσπέλαστοι...

τα κύματα σβήνουν εκεί και σταματάνε...

δεν βρίσκουν έξοδο...

Τα κρατάς δέσμια στις κρύπτες της ψυχής ωσάν βάρκες δεμένες στο κάβο του μικρού ψαρολίμανου σου...

Ανεμοστρόβιλος ξεσηκώνει το μέσα σου,τα κύματα σπάνε στους κυματοθραύστες...

Θεριεύουν και πάλιν απ’ τη αρχή κοπάζουν....μέχρι την επόμενη θαλασσοταραχή....

Σε κανένα δεν τολμάς να δείξεις την θέα της ψυχής σου....

Διερωτάσαι αν μπορεί να το νοιώσει,αν μπορεί να πλεύσει μαζί σου ,στο ταξίδι αυτό.

Διερωτάσαι αν μπορεί να κολυμπήσει στη αγριεμμένη θάλασσα σου και να συμπορευτεί στο πλάϊ σου...

Διερωτάσαι αν μπορεί στο ύστατο βούτηγμά σου στο βυθό,μπορεί να σε βγάλει στη επιφάνεια....

Κρατάς αλυσοδεμένα τα κύματα σου...

κρατάς σφικτά τη πόρτα της καρδιάς σου...

Κανείς δεν θα περάσει,σαν δεν ξέρει να κολυμπά ...

Κανείς δεν θα νοιώσει την τρικυμία της ψυχής σου αν δεν έχει ενσυναίσθηση...

Θα κολυμπήσει στης καρδιάς σου τα μονοπάτια αυτός που θα σε νοιώσει...

Αυτός που θα σε πάρει απ’ το χέρι και θα σε βγάλει απ’ το βυθό...

Θα κολυμπήσει μαζί σου,θα σε στηρίξει και θα σε οδηγήσει στη αμμουδιά...

Εκεί θα δείς μιά θάλασσα γαληνεμένη,τα κύματα της θα σιγοτραγουδούν το αιώνιο και αδιάκοπο τραγούδι τους...

Ο φλοίσβος τους θα γαληνεύει τα μέσα σου και οι δροσοσταλίδες τους θα δροσίζουν την ψυχή σου.

Τότε θα πιστέψεις πώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να κολυμπήσουν μαζί σου...που μπορούν να σε βγάλουν σε μιά όμορφη αμμουδιά.

Δώσε το χέρι της ψυχής σ’ αυτόν που θα κολυμπήσει μαζί σου...

Δώσε τα χέρια σ’ αυτόν που νοιάζεται και θα βουτήξει στο βυθό για σένα...

Δείξε τη θάλασσα της ψυχής σου

σ’ αυτό που ξέρει να σε βγάζει από τον ωκεανό και να σε οδηγεί σε γαλήνια ακρογιαλιά...

Δείξε την θάλασσα της ψυχής σου σ’ αυτόν που έχει μιά μεγάλη αγκαλιά κι αγάπη για όλο τον κόσμο.

Δείξε την θάλασσα της ψυχής σου σ’ αυτόν που κολυμπά στο πλάϊ σου και έχει τα μάτια του στραμμένα στην πορεία της ζωής σου.

Γιατί η ζωή είναι μια θάλασσα....όμορφη μα και επικίνδυνη.

Πότε σε βγάζει στα ουράνια και πότε σε ρίχνει στο βυθό.

Μην δείχνεις τη θάλασσα της ψυχής σου,

σ’ όποιο δεν ξέρει να κολυμπά πλαΐ σου,θα είσαι μόνος σου.

Σκέψου το...

Αντρούλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹