ΜΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ🌹

Ήρθα να μιλήσω με τη θάλασσα για τον χειμώνα.

Να της κατεβάσω, για τις πρώτες ψύχρες, τα μανίκια.

Σε νησιά ανατρίχιασαν οι πατημασιές,

αποτυπώματα παντοτινά,

αρμύρα άπλυτη καλοκαιριού.

Σε καλντερίμια

χαμόγελο οι γιασεμιές,

κλαίνε, στεγνά, μια ζήλεια λευκή στα νυχτολούλουδα,

ποτέ δε φώτισαν στους μίσχους τους φεγγάρια.

Μελώνω τα κύματα,

χείλη μισάνοιχτα γυναίκας χαϊδεύω

στα κόκκινα του δειλινού.

Εκεί θα σε περιμένω,

να δροσιστείς

λουσμένος την κάψα του κόσμου,

στο γύρισμα της μέρας.

Σ' έναν καιρό πεισματάρη που βουρκώνει,

ξερνά ανείπωτα λόγια, πρωτοβρόχια σιωπής.

Στου ουρανού τα παιχνίδια

μαίνονται σύννεφα,

παρτίδα στημένη.

Μη μου φοβάσαι,

κάτω από κλειστές ομπρέλες απαγχονίζονται οι ανάσες τους.

Χαμογελούν στην τελική ελπίδα,

θαρρείς

και φυσάει με μανία ένας δράκος φιγουρατζής

από το νοτισμένο τους ψωμί τη ζάχαρη.

Κι απλώνει μια μαγεία το φευγιό της στα πέλαγα,

ουρλιαχτά ροδοζάχαρης

δεμένα με κόμπους σφιχτούς,

της μνήμης.

Γεύομαι στα κλεφτά τα γλυκά κύματα.

"Ήρθα να διαπραγματευτώ τον χειμώνα" δικαιολογούμαι,

"μα αυτός με πρόλαβε στο μεσοδρόμι".

Έριξε στα μάτια μου τ' απόνερα

των σαλπισμών,

βραχήκαν τα πόδια μου και κρυώνω.

Πως νά 'χει τέλος τούτη η θάλασσα με τόσο νερό ξένο;

Μέσα από την ανοιχτή μου ομπρέλα

ακούω,

μυρίζω,

γεύομαι,

βλέπω.

Ένα σπουργίτι απλώνει τα χέρια

και χαιρετά τα χελιδόνια που χαιρετούν.

Δεν αγγίζω.

"Πότε θα έρθεις;" σου τόλμησα.

"Σε μία άλλη ζωή" μου γνέφεις.

Τρέχω γοργά να πεθάνω.

...

Σοφία Π. Σαμόλη

Συλλογή: "Ωδή και Δρόμοι".

Εκδόσεις Ανάτυπο.