"Με δίχως τέλος παραμύθι "

Με δίχως τέλος παραμύθι

Πήρες τις ρύμες τ' ουρανού και δρόμους δίχως άστρα, 

κι άφηκε πίσω το φευγιό μισοχτισμένα κάστρα. 

Τράβηξες στέκια αλαργινά, μου μίσεψες καρδιά μου... 

Δεν έχω λόγους να πετώ, μου λείπουν τα φτερά μου...

Ποιά όνειρα, άραγε, να ζουν... μοιάζουν μαραζωμένα. 

Σαν έρμα σ' εκκλησιά κεριά από καιρό σβησμένα.

Εσύ, που μου 'δινες χαρά και λόγους για να ζήσω, 

με δίχως πόδια στην καρδιά,

αχ, πώς να περπατήσω... 

Φώλιαζες λέξεις στην ψυχή και όνειρα κρεμούσες, 

σαν θα 'ρχόταν χειμωνιά, ζέστα γι αγάπη τα κρατούσες.. 

Φαντάζει στίγμα η αγάπη πια, τη λήθη αργοσέρνει, 

μα η δική σου θύμιση η απελπισιά την δέρνει. 

Τα λόγια τρέχουν άνεμος, βορά ολκής στη λήθη, 

σαν ξεχασμένα στο χαρτί, με δίχως τέλος παραμύθι... 

Έγινε η σκέψη μου λυγμός, παράπονο του χρόνου...

Πώς να μερέψω τον καημό, θύτης να παραστώ του χθόνου;; 

Βουλιάζουν οι αισθήσεις μου στης θάλασσας την θλίψη, 

γύρισε πίσω μην πνιγώ στου έρεβους τη σήψη. 

Πάρε τις ρύμες, γύρισε στης αγάπης το κονάκι, 

τίποτα πιο 'μορφο απ' αυτήν σε τούτο τον κοσμάκη. 

Εκεί που ορκιζόμασταν στο Άγιο όνομά της, 

πως όλα είν' αληθινά και όχι έννοια αυταπάτης. 

Έλα και λόγιασε τα όνειρα που έχεις ναυλωμένα.  

Μην τα κρατάς σε φυλακή των "πρέπει" αμπαρωμένα... 

Λιλή Βασιλάκη Δαφερέρα 🌹