Με άγνοια κινδύνου...

Κρεμάω το ψάθινο καπέλο στον τοίχο.

Ίσκιος καλοκαιριού στο καρφί,

ιδρώτα κι αρμύρα ποτισμένο.

Στο γείσο μία μαύρη κορδέλα,

σινιάλο για τα χελιδόνια που θα φύγουν,

και στα άνθη του μέσα

κόκκοι άμμου για τα παλάτια

τού χειμώνα.

Η θάλασσα στο κάδρο μου απούσα.

Δεν τόλμησα να τη μαζέψω.

Να τη μερέψω.

Να την απαγχονίσω σ' έναν τοίχο πώς μπορώ;

Διάφανη κυρά την άφησα, αέναη,

να παίζει στων πελάων της τη μοίρα.

Κι όταν ποθώ να τη χαρώ,

στο άβατό της μέσα χρώμα

κατάδυση ελεύθερη θα κάνω.

Στη μνήμη παρακάλια.

Ίχνη στο καρφί για το βαθύ

αδέσποτό της βλέμμα.

...

Σοφία Π. Σαμόλη

Συλλογή: "Κόκκινα Εκουαδόρ"

Εκδόσεις Ανάτυπο