Καρδιά κι λογική στη ζυγαριά...

Απ’ τη μεριά της η καρδιά,

έχει πολύ βαρέσει,

θέλει να βρεί διέξοδο,

έξω να δραπετεύσει.

Εμπόδιο την λογική,

θα βρεί στο σκαλοπάτι,

και η καρδιά,θα μαζευτεί,

σαν της γυαλίσει μάτι.

Η λογική, ευθύς κοφτά,

το πέρασμα της κόβει,

και της μιλάει αυστηρά,

τις φλέβες πετσοκόβει.

Έχω ακριβά διόδια,

δεν μπορείς να περάσεις,

και τα φτερά σου κι αν φοράς,

θα γκρεμιστείς,θα σπάσεις.

Εμπόδιο η λογική,

στο κάθε της το βήμα,

και την κτυπά αλύπητα,

χωρίς να νιώθει κρίμα.

Πνίγηκε μέστ´το φόβο της,

άπ´το ηχηρό χαστούκι,

φόρεσε τη δειλία της,

κρύβεται στο καβούκι.

Διαφεντεύει η λογική,

περνάει το δικό της,

και η καρδιά αδυνατεί,

μετράει το βάσανο της.

Γεννιέται σαν το πούπουλο,

άσπρη σαν το βαμβάκι,

μα τα ζόρια της ζωής,

της στάζουν το φαρμάκι.

Απαλή υφή έχ´η καρδιά,

σαν ρούχο απο μετάξι,

μα η λογική ορθώνεται,

βάζει πάντα την τάξη.

Απαλή υφή έχ´η καρδιά,

κι η λογική την σχίζει,

κλείνει τα μάτια ερμητικά,

και δάκρυ αναβλύζει.

Σαν θές στην ζυγαριά,

μέσα να τις ζυγίσεις,

ισορροπία ανέφικτη,

ψάξε να βρείς τις λύσεις...

Αντρούλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹