Κάτω απ' το φως του φεγγαριού 🌙

Το σκοτάδι απλώνει,

στης θάλασσας τη σιγαλιά,

και το χλωμό φεγγάρι,

ψάχνει του έρωτα την αγκαλιά.

Σαν σπασμένος καθρέφτης,

της φύσης η σκοτεινιά,

μέσα από σκοτεινές ρωγμές,

γλυκειά απανεμιά.

Κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο,

τα κύματα παιχνιδίζουν,

λούζονται με χρυσόσκονη,

φαντάζουν και χρυσίζουν.

Κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο,

στην άκρη του γιαλού,

ξέμπαρκη μιά βαρκούλα,

στο φώς του φεγγαριού.

Κάτω απ’ το χλωμό το φώς,

της νύκτας το μεθύσι,

ο νιός μετράει τα λεπτά,

κι η νιά να μην αργήσει.

Αλμύρα έχει η θάλασσα,

γλυκά είν’ τα φιλιά τους,

υγρός αέρας γύρω τους,

φωτιά η αγκαλιά τους.

Χλώμιασε και ζήλεψε,

το χλωμό φεγγάρι,

τη βαρκούλα στο γιαλό,

τη νιά το παλληκάρι.

Τα κύματα παίζουν μουσική,

σχήματα ζωγραφίζουν,

κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο,

τα δυό κορμιά λικνίζουν.

Οι δυό τους,ένα γίνανε,

δύο ψυχές σε μία,

γλυκειά η γεύση του έρωτα,

κάτω απ’ το φωτεινό μανδύα.

Κάτω απ’ το σεληνόφωτο,

και το χλωμό φεγγάρι,

ο έρωτας φτερούγισε,

μαζί του να τους πάρει.

Ξέμπαρκη η βαρκούλα,

στη ακροθαλασσιά,

μονάχη πια δεν είναι,

έχει και συντροφιά.

Το φεγγάρι κωπηλατεί,

της βάρκας τα κουπιά,

σ’ ένα ταξίδι του έρωτα,

με μαγικά φιλιά.

Δύο σκιές μαγευτικές,

σ’ ονειρεμένη βαρκάδα,

μέσ’ της αγάπης τα νερά,

κάτω απ’ τη φεγγαράδα.

Μιά μαγεία το πέλαγος,

δύο ψυχές αντάμα,

μέσ’ της νύκτας τη σιγαλιά,

με όρκους κάνουν τάμα.

Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹