ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ 'ΑΝΕΥΟΔΟΤΗΣ'🌹ΑΓΑΠΗΣ

Σκαρί μοναχικό αρμένιζες στην πλάση, 

κι έλεγες, τούτο το ταξίδι πού θα φτάσει;

Πως η αγάπη, νόμιζες, ποτέ της δεν θα 'ρθει

και μέσα σε ανία της ζωής είχες θαφτεί.

Μα, όταν την είδες πανώρια να υφαίνει

τον έρωτα, τον πόθο με σώμα και ψυχή,

στολίστηκες και ντύθηκες σαν να 'τανε γιορτή...

Καιρός, είπες, ήτανε, μου χρώσταγε η ζωή!

Με πάθος την πήρες απ' το χέρι μη χαθεί,

ρίχνοντας άγκυρα σε όρμο προσμονής,

τις δέστρες δένοντας σε μόλο απαντοχής...

Σε τύλιξε με θέρμη, με ό, τι είχε στην ψυχή, 

το κρύο της ζωής να μην το φοβηθείς... 

Σου 'δωσε την ανάσα της εκείνη πανοφώρι, 

κι εσύ έγινες στήριγμα στης ζήσης τ' ανηφόρι...

Απάγκιο έγινες εσύ, αυτή να μη βραχεί, 

δύο σταγόνες έρωτα στην ίδια διαδρομή...

Τη στράτα πήρατε πιασμένοι χέρι- χέρι,

στον "κήπο", ώσπου φτάσατε κι έγινε λιμέρι.

Μα, αίφνης, άνεμος, σκαιός, ανταριασμένος, 

γεμάτος ζήλιες φύσηξε μ' ακίδες πληγιασμένος...

Κοπήκανε οι δέστρες, σκιστήκαν τα πανιά

και η αγάπη έγειρε να κλαίει σε μια γωνιά...! 

Εσύρθηκε με υπομονή κι έπλεξε τη δέστρα, 

να μη χαθεί το όνειρο, να μη πεθάνει ψεύτρα, 

με θέρμη ράβοντας ξανά του πόθου τα πανιά...

Λιγούσες, θύμωνες σαν λύναν τα σκοινιά,

τους όρκους σας πατώντας και σβήνοντας φιλιά...

Κι όλο σου καλαφάτιζε με θέρμη την ψυχή,

γεμίζοντας τ' αμπάρια και πάλι με στοργή,

γειάνοντας τις ρωγμές, να μη γενούν πληγή... 

Δεν έχει τέλος ετούτο το ταξίδι της καρδιάς. 

Δεν είμαστε εμείς, ανθοί της μιας βραδιάς!

Σου φώναζε: Έλα! ... αμέτρητες ήταν οι φορές... 

Γύρνα και πάλι, πάμε, μη γίνουμε ένα χθες... 

Δεν θέλω να γίνουμε δυο κύμβαλα, δυο ξένοι, 

να 'ναι μια πίκρα η ζωή, ψυχή συννεφιασμένη...

Δεν άκουσες κι αψήφισες τα λόγια της καρδιάς,

γίνανε πόνος, χείμαρρος και δάκρυ της βραδιάς.

Κι εσύ γυρνώντας της τα νώτα, γεμάτος πανικό,

εβούλιαξες μια αγάπη, για σένα γεννημένη, 

άτυχο θύμα στου εγώ σου τον τιτανικό! 

Λιλή Βασιλάκη 🍁