Η ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ🌹

Του Σίμου Ιωσηφίδη

Οι ακάλυπτοι των πολυκατοικιών με τα παράθυρα του ημίφωτος και τις μεταλλικές σπειροειδείς σκάλες ...

θα μπορούσαν να είναι μια ποιητική αντίδραση στην τσιμεντοποίηση και «αλουμινοποίηση» της πρωτεύουσας.

Ρουφούσαν τους αστικούς ήχους της πόλης. Και τους ρύπους.

Εδώ ζούσαν μόνον οι απόηχοι, σβησμένοι από μακρινές ιαχές.

Φωνές κεκαλυμμένες, άναρθρες, αθόρυβες.

Διάχυτες νευρώσεις απρόσκλητων ήχων.

Εγκλώβιζαν μανταλάκια, ρούχα που μύριζαν στάχτη από καμένα ξύλα, σεντόνια, γεράνια, γάτες που γάμπριζαν, κουτσομπολιά νοικοκυρών και βόμβους τηλεοράσεων.

Πολυχρωμίες υφασμάτινες, οάσεις λουλούδινες και νιαουρίσματα μοναξιάς.

Όλα στριμώχνονταν εκεί.

Και όλα συγχωρούνταν αφού καλύπτονταν «ακάλυπτα» από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Άραγε αν ήσουν εκεί, πάντα αναρωτιόμουν, βρισκόσουν κάπου «μέσα ή «έξω»?

Χώροι λησμονημένοι, μυθολογία μιας γειτονιάς, λίγοι τους περιδιάβαιναν και συνήθιζαν να είναι σιωπηροί.

Εμβαδά ασύμμετρα, υπαίθρια και συχνά υγρά, μυστικά και ταυτόχρονα μυστηριακά.

Ολοσχερώς παραδομένα στις πίσω βεράντες...

Μια αυτοσχέδια σκηνογραφία του παραλόγου.

Εδώ, σε αυτόν τον «τεχνηέντως» απεριποίητο χώρο, ένας Τσαρούχης φερειπείν, θα μεγαλουργούσε...

Και οι ευλαβικές τοιχογραφίες ενός πρώιμου Κόντογλου θα έμπλεκαν ομοιόμορφα με το εφιαλτικό μπλε ενός Εγγονόπουλου.

Και ένας κύριος ψηλός με μαύρα θα έπαιζε κουκλοθέατρο σκιάζοντας πίσω από τα νωπά σεντόνια.

Οι γνώριμες θεάτριες των πίσω μπαλκονιών θα θαύμαζαν απορητικά.

Φοβισμένες θα παρατούσαν το κουτσομπολιό, αυτή την τόσο υγιή συνομιλία έκφρασης και άναυδες θα προσηλώνονταν στην υπαίθρια σκηνή.

Λες και θα έβλεπαν την φανέρωση των μυστικών τους.

Τα μικρά παιδιά με εκείνο το ελαφρύ μειδίαμα του άγνωστου θα έτρεχαν αμέριμνα, άθελά τους θα μετρούσαν την περίμετρο του χώρου.

Ίσως να ήταν ένα ανάλαφρο μικροκλίμα για όλο το αστικό τετράγωνο όπου οι συννεφιασμένες Κυριακές του Τσιτσάνη, εκεί, στις αρχές ενός Φθινοπώρου, θα αποκτούσαν νοήματα μοιάζοντας χειρόγραφες...

Μια υπόγεια ρωπογραφία μιας νεκροζώντανης φύσης.

Και μια ευειδής ρυτίδα στην επιδερμίδα της αχανούς μεγαλούπολης...

Σίμος Ιωσηφίδης 🌹