Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΓΕΛΑ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ

Στριφογυρίζει η νύχτα, φορώντας μάσκες περίτεχνες

ρούχα, κουρέλια ή πλουμιστά, χρυσαφένια ή σκοτεινά 

χείλη από μετάξι, στάζουν χρώμα πορφυρό

Γέλια ακουμπάνε σε τοίχους πολύχρωμους

σκιές λικνίζονται σ’ ερωτικούς ρυθμούς

Πρόσωπα, σαν καθρέφτες, ραγισμένα στο φως

Χαμόγελα βαμμένα με ψεύτικο κραγιόν 

Κάτω από το βελούδο των βλεφάρων

ένας κόσμος ψιθυρίζει όσα δεν τολμά να ομολογήσει

Κάποιος φοράει το προσωπείο της χαράς

μα τα μάτια του στάζουν στάχτη

άλλος ντύνεται βασιλιάς της γιορτής

μα πίσω απ’ το γκλίτερ σωπαίνει το παιδί

Στο τέλος της νύχτας, όταν τα φώτα σβήσουν

οι μάσκες πέφτουν σαν φύλλα νεκρά

Και τότε ποιος μένει; 

Ποιος βλέπει;

Ποιος αντέχει το γυμνό του είδωλο στον καθρέφτη;

Κι η αυγή… ξετυλίγει τις κορδέλες της,

Ξεπλένει το χρώμα απ’ τα μάγουλα της

Μα το ψέμα έχει ριζώσει βαθιά,

σαν παλιά μουσική, που δεν λέει να σωπάσει.

Και … Μερικοί ξεχνούν να βγάλουν τη μάσκα

Τη ράβουν στο δέρμα, την κάνουν σκιά τους.

Γίνονται οι ρόλοι που φόρεσαν χθες,

Μια αλήθεια που ξέχασε το πρόσωπό της.

Μα κάπου, σ’ έναν καθρέφτη ραγισμένο,

κάποιος τολμά να κοιτάξει ξανά.

Γυμνός απ’ το ψέμα, γυμνός απ’ το θέατρο,

Κι η σιωπή του γελά σαν παιδί, σαν φλόγα, 

σαν νέα αρχή.

Μαρία Καραθανάση