top of page


Η πόρτα που ποτέ δεν κλειδώνει...
Μες στις σκέψεις σου μη κάθεσαι Σήκω φόρεσε χρώματα της χαράς τον ήλιο βγες να αντικρίσεις Βάλε το χρώμα της Αμοργού την ηρεμία της να αποκτήσεις Κι αν του φθινοπώρου τ'αεράκι σε παγώνει, κουμπώσου με της Σίκινου τη σιωπή...άκου άκου τα πουλιά που τραγουδούν στα απλωμένα της σχοινιά με το λευκό κορδόνι Κι αν ζεσταθείς το φουλάρι σου κρέμασε στης Αστροπαλιάς τα στήθη, σε έναν καφενέ κάθισε βανίλια κερνούν και δες της βουκαμβίλιας τα παιδιά που παίζουν με του ήλιου τη χαρά στ

ΑΡΤΕΜΙΣ ΤΟΜΑΗ
Oct 151 min read
bottom of page
