Επικοινωνία μιας άλλης εποχής....🌹

Στις μύτες των ποδιών ακροβατώ,

στης νύκτας το απέραντο σκοτάδι,

ξάγρυπνη αναζητώ ένα παλιό σημάδι.

Μέσ’ το λαβύρινθο του χρόνου αναρριγώ,

ψάχνω στης λήθης τ’ απομεινάρια,

ο δρόμος άβατος ,γέμισε με χορτάρια.

Σκοτάδι ο λαβύρινθος ,πέρασμα στενό,

σαν το διαβαίνεις δύσκολα,θα βρείς ένα κενό,

θ’ ανατριχιάζεις σαν περνάς,βουβό και σκοτεινό.

Στους τοίχους του,κάτι χλωμά φωτάκια,

πεταλουδίζουν σαν πουλιά,κιτρινωπά χαρτάκια,

τσαλακωμένα καταγής,μοιάζουν με ραβασάκια.

Στη λήθη κάπου ξέμειναν,κάτι να μου θυμίζουν,

μιά εποχή που πέρασε και την ψυχή αγγίζουν,

μέσ’ τα συρτάρια του μυαλού,βλέπουν και ξεχωρίζουν.

Κινητά και τηλέφωνα στην ανυπαρξία,

τα ραβασάκια είχανε την πιο πολλή αξία,

γράφανε συναισθήματα στην κυριολεξία.

Στο χέρι σαν έπαιρνες κείνο το ραβασάκι ,

φτερά έκανε η καρδιά σαν το χελιδονάκι,

τα χείλη αναπάντεχα ψέλλιζαν τραγουδάκι.

Τα ραβασάκια επιμελώς,να τάχεις φροντισμένα,

μην τύχει και στις άκρες τους,είναι τσαλακωμένα,

ολοταχώς αποστολή κι όλα πληρωμένα.

Η μνήμη σαν τα συναντά τούτα τα ραβασάκια,

θύμησες έρχονται στο νού,κείνα τα βασανάκια,

γλυκά και όμορφα εκείνα τα χρονάκια.

Όμορφα χρόνια ήτανε,της νιότης η πορεία,

έγραψε στο ημερολόγιο,

μιά τρυφερή ιστορία.

Μέσ’ τα βιβλία κρύβονταν κείνα τα ραβασάκια,

για να θυμίζουν πάντοτε της νιότης τα χρονάκια.

Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹