Εξέλιξη

Τα χρόνια κυλούν

σαν άνεμος που τρεμοπαίζει

στα φύλλα του κόσμου,

συλλέγοντας τα ίχνη μας

σαν ψίθυρους στην έρημο

που αρνείται να σωπάσει.

Δέρμα μαραμένο,

ρυτίδες που μιλούν χαμηλόφωνα,

ιστορίες χαραγμένες

με το χέρι του καιρού.

Αυλακώσεις που μοιάζουν

με μικρές χαρακιές μνήμης

πάνω στην ψυχή.

Η καρδιά ένας καθρέφτης ραγισμένος

που αντανακλά τα όνειρα

και τους πόθους που χάθηκαν.

Μια μικρή θερμάστρα

που σβήνει αργά,

μα κρατά ακόμη

την πιο πεισματάρα φλόγα της ζωής.

Ο νους, ηλεκτρονικός υπολογιστής

κι όμως ουρανός απέραντος.

Αστέρια-σκέψεις που αναβοσβήνουν,

διαβάζοντας δισκέτες παλιές,

στιγμές φωτεινές που επιστρέφουν

σαν νερό ποταμιού

που έρχεται από μακριά

και αγγίζει απαλά την άμμο της μνήμης.

Κι ο χρόνος αδυσώπητος,

μα μέσα στη φθορά του

κρύβει μια μαγεία

που δεν μαραίνεται ποτέ τη γεύση της εμπειρίας,

το άρωμα της ωριμότητας,

το τέλος που ανοίγει

σαν χρυσαφένια πύλη

μια νέα αρχή.

Και αν τα χρόνια περνούν

κι αν η ψυχή βαραίνει

τις μέρες της θλίψης,

το πνεύμα μένει αθάνατο

σαν φεγγάρι που επιμένει να μην σβήσει

και φωτίζει τη νύχτα, δείχνοντας τον δρόμο

προς την αιωνιότητα.

Λαμπρινή Ζαφείρη 🌹