Ενσυναίσθηση - Το κίνημα του Κανένα

Αν μιλάμε για ενσυναίσθηση,

ας πάψουμε να τη φυλακίζουμε στα ανθρώπινα όρια.

Γιατί η ενσυναίσθηση δεν είναι συναίσθημα —

είναι τρόπος ύπαρξης.

Είναι να κοιτάς το ζώο που σφαγιάζεται

και να νιώθεις μέσα σου την αδρεναλίνη του πόνου από την αφαίρεση της ζωής του.

Να βλέπεις το πουλί που πέφτει νεκρό

από τον σκληρό, μεταλλικό ήχο μιας τουφεκιας

και να πονάς σαν να χάθηκε η ίδια η ελευθερία, σα να σου αφαιρούν την ίδια σου την καρδιά.

Να αντικρίζεις το ψάρι που παγιδεύεται στα δίχτυα

και να αισθάνεσαι πως φυλακίστηκε η ψυχή σου.

Να μυρίζεις το δέντρο που καίγεται

και να καταλαβαίνεις ότι καίγεται και ασφυκτιά η ίδια η συμπόνια και η τρυφερότητα του κόσμου σου.

Ο ουρανός —

ζωγραφισμένος πια όχι από χρωματιστά σύννεφα, από αγνές αχτίδες φωτός

μα από καρκινογόνα αέρια,

από τους ατμούς των εργοστασίων,

από τη λήθη των ανθρώπων.

Και εμείς, αναπνέουμε το ίδιο νεφέλωμα

που σκοτώνει τη γη μας,

χωρίς να τολμάμε να πούμε πως πονάμε.

Μα η ενσυναίσθηση είναι να μην το θεωρείς φυσιολογικό.

Να θυμάσαι ότι η οικολογική καταστροφή

είναι πρώτα πνευματική τύφλωση,

η λήθη του δεσμού που μας ενώνει με τη ζωή.

Η ενσυναίσθηση είναι πράξη.

Είναι το πιάτο σου, η σκέψη σου, η ανάσα σου.

Είναι η χορτοφαγική επιλογή

όχι ως επίδειξη, αλλά ως ψίθυρος σεβασμού.

Κι αν δεν μπορείς να κόψεις το κρέας,

μείωσέ το.

Γιατί κάθε γεύμα που δεν στηρίζεται στη βία

είναι μια μικρή επανάσταση αγάπης.

Κι εκεί, στην απλότητα της πράξης,

γεννιέται το Κίνημα του Κανένα.

Το Κίνημα του Κανένα δεν έχει σημαία.

Δεν φωνάζει, δεν διεκδικεί εξουσία.

Είναι η ήσυχη συνείδηση που αρνείται

να συμμετέχει στο ψέμα.

Είναι ο άνθρωπος που δεν ζητά να είναι «κάποιος»,

αλλά να είναι παρών.

Να βλέπει, να νιώθει, να συμπονά.

Γιατί ο Κανένας δεν χρειάζεται όνομα —

του αρκεί να έχει καρδιά.

Και μέσα της, να χωρά

το δάσος, το ζώο, τη θάλασσα, τον άνεμο.

Να χωρά όλη τη ζωή.

Κωνσταντίνος Βούλγαρης 🌹