Βροχοσταλίδες στο τζάμι...

Ακούμπησε τα ακροδάχτυλα της στο τζάμι...

θέλησε να μετρήσει τις στάλες της βροχής.

Όλες κάθετες στην ίδια διαδρομή.

Τρέχουν ....και η μιά διαδέχεται την άλλη,

αδύνατον να μετρηθούν...

μοιάζουν με τις δικές της σκέψεις...

Φεύγουν οι στάλες βιαστικές,

κι αυτή αμετακίνητη στην ίδια θέση...

οι σκέψεις της να βαρύνουν όλο και πιο πολύ...

Συλλογιέται,αγγίζει τις στάλες...άπιαστες...

το τζάμι κρατά διαχωριστική γραμμή.

Οι σκέψεις στριμωγμένες στο κεφάλι....

συλλογιέται...

γιατί να μην μοιάζουν με τις στάλες της βροχής;

γιατί να μην βγαίνουν προς τα έξω;

γιατί να μην τρέχουν στη έξοδο διαφυγής;

Οι στάλες στο τζάμι έχουν σκοπό...

τρέχουν να βρούνε το χώμα,

να δώσουν τη δροσιά τους στη ξεραμένη γή.

Σ’ απόγνωση κοιτάζει με απορία,

θαρρεί πώς είναι δάκρυα του Θεού,

απλώνει το χέρι να τις πιάσει,

να ξεπλύνει των ματιών της τα δάκρυα.

Να σμίξουν στην ίδια πορεία στην ίδια διαδρομή,

να κυλήσουν έξω απ’ τη ψυχή της,

να κατηφορήσουν πάνω απ’ το θαμπό τζάμι.

Οι στάλες αργοκυλάνε ,το χέρι ψαχουλεύει τη δροσιά τους...

Παγώνει το χέρι στο παγωμένο τζάμι,

παγώνει και το μέσα της ψυχής της...

Ώρες ατέλειωτες κοιτάζει...

το βλέμμα προσηλωμένο στο τζάμι...

η βροχή κόπασε...

Κι όλο κοιτάζει και η ψυχή γαληνεύει...

το τζάμι καθάριο απ’ τη βροχή,

το ουράνιο τόξο θα φανεί.

Τα χρώματα του θ’ αντικρύσει,

και η ψυχή της θα ηρεμήσει...

Μιά νέα ελπίδα γεννιέται...

νέο φωτεινό χρώμα θα φωτίσει τη ζωή της!

Και οι βροχοσταλίδες θα ρέουν πάντα,

στην ίδια διαδρομή...

το τζάμι θα θαμπώνει...

και η ζωή στην ίδια πορεία,

με τις χαρές και τις λύπες της,

και μείς περαστικοί διαβάτες.

Αντρουλλα Θεοκλή 🌹