Αδελφές ψυχές....

Ρομαντικές,αισθησιακές,

δυό αδελφές ψυχές,

χωρίσανε οι δρόμοι τους,

τους λείψαν οι αντοχές.

Ο δρόμος τους,μονόδρομος,

ποτέ δεν συναντιούνται,

η μοίρα τους τις όρισε,

στο σύμπαν να αιωρούνται.

Συμπαγή κι αόρατη κλωστή,

πάντα κρατά δεμένες,

στον ίσκιο των αναμνήσεων,

κείτονται συλλογισμένες.

Μιά αγάπη αλλοιώτικη,

στα σύννεφα μπερδεμένη,

το νοιάξιμο κι η προσοχή,

εκεί είναι στραμμένη.

Η μοίρα πάντα οδηγεί,

στο συναπάντημα τους,

χρόνια κι αν περάσουνε,

θ’ ανταμωθούν τα βήματα τους.

Οσμίζονται λεμονανθούς,

τριαντάφυλλα και κρίνα,

όπου η ψυχή αναζητά,

σαν και τα χρόνια κείνα.

Θεσπέσιο το άρωμα,

κι η μέθη τις ζαλίζει,

θέση δεν βρίσκουν πουθενά,

η μοίρα τις εμποδίζει.

Κι αν στο συναπάντημα,

για λίγο ανταμώσαν,

τα βήματα τους σκάλωσαν,

και πάλιν δεν στεριώσαν.

Τρελλό χορό στήνουνε,

το πέπλο τους απλώνουν,

να σμίξει όμως δεν μπορεί,

όσο και να τεντώνουν.

Κι αν το τεντώνουν άτσαλα,

σίγουρα θα σκιστεί,

η αγάπη και το νοιάξιμο,

δεν λέει να κλονιστεί.

Το σκίσιμο του πέπλου τους,

η μοίρα τρέχει να ράψει,

ψάχνει βελόνι και κλωστή,

κλωστή από μετάξι.

Το βελόνι ξέπεσε,

και που και που τσιμπάει,

όσο και να το ράψουνε,

το πέπλο δεν κολλάει.

Απεγνωσμένα ψάχνουνε,

τη γύμνια τους να ντύσουν,

διπολικά βαδίζουνε,

τη δίψα τους να σβήσουν.

Από τη μιά φωτιά,

κι από τη άλλη μπόρα,

στο σταυροδρόμι βρίσκονται,

και καρτερούν την ώρα.

Ρίγος ξανά απ’ τη αρχή,

σαν να πατούνε χιόνια,

οι ψυχές αχώριστες,

ζούνε μαζί και χώρια.

Οι αδελφές ψυχές,

τα χιλιόμετρα δεν μετράνε,

μόνο η καρδιά και η ψυχή,

χρόνια μαζί τραβάνε...

Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹