Έρημοι δρόμοι

Έρημοι δρόμοι και φυσά

και μεις στου δρόμου τα μισά

πηγαίνουμε.

Μονάχη εγώ, μόνος και συ.

Μες την ζωή μας την πεζή.

Διαβαίνουμε.

Μα δεν υπάρχει προορισμός.

Μπροστά μας βρίσκεται γκρεμός.

Όμως πηγαίνουμε.

Παιδιά του άνεμου εμείς.

Δεν μας λυπήθηκε κανείς.

Μα ανασαίνουμε.

Θεριά και δράκοι κι όλα αυτά,

μεσ’ στου Πελάγου τα’ ανοιχτά.

Μα επιμένουμε.

Αστέρι η ελπίδα φωτεινό

Χαράζει δρόμο στο νερό.

Και μεις σωπαίνουμε.

Μέσα από σύννεφα περνά.

Σκίζει πελάγη και βουνά.

Με ελπίδα μένουμε.

Παιδιά του άνεμου εμείς.

Δεν μας λυπήθηκε κανείς.

Μα ανασαίνουμε.

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη