Άτεκτη Αμβροσία

Θα σε αφήσω ανέγγιχτη,

κλαράκι ολόφρεσκο, φορτωμένο αγκάθια,

να ανθίζεις κάθε πρώτη τ’ Απρίλη —

όπως ανθίζουν τα ψέματα

κι οι άμορφες αταξίες,

μέσα στο γαλάζιο των φύλλων σου

που κοιτούν τον κόσμο από ψηλά.

Θα σε ποτίζω θαυμασμό,

θα διώχνω τις μέλισσες που λαχταρούν τους χυμούς σου,

θα σκαλίζω το χώμα σου

να μένει άμεμπτο, σαν πορσελάνη,

κι όταν βρέχει

με ένα άτυχο πεσμένο φύλλο

θα μαζεύω τα δάκρυα του κόσμου.

Τις νύχτες θα σου τραγουδώ,

σαν τζίτζικας που τεμπελιάζει

γιατί το τραγούδι είναι η μόνη του ανάσα,

κι όταν έρθουν οι μέρες του χιονιού,

σαν περήφανος κότσυφας

θα μελετώ μοιρολόγια

πνιγμένα στην αγάπη

να σε κάνουν αληθινή.

Μα κρατώ πια μόνο λέξεις·

σε τούτη την αυλή

ούτε το θέρος δεν στέκεται,

κι είναι το χώμα της χλωμό και άνυδρο.

Γλάστρα — βάρκα λευκή θα σου χαρίσω

να ταξιδεύεις,

να γίνεσαι θεός στα πέρατα.

Κι όταν έρθει η μέρα μου

να γίνω χώμα σου,

σαν έρθει η μέρα σου

να σε θυμούνται τα πέλαγα —

Ανέγγιχτη αμβροσία.

_________________________________________

Untouched Ambrosia

------------

I will leave you untouched,

fresh little branch, laden with thorns,

to bloom each first of April—

as lies bloom

and formless unruliness,

within the blue of your leaves

that gaze upon the world from above.

I will water you with admiration,

drive away the bees that crave your sap,

turn your soil

to remain immaculate, like porcelain,

and when it rains

with a luckless fallen leaf

I will gather the tears of the world.

At night I will sing to you,

like a cicada that idles

because it knows no other way to live,

and when the days of snow arrive,

like a proud blackbird

I will study laments

drowned in love

to make you real.

Yet now I hold only words;

in this courtyard

even summer does not linger,

and its soil is pale and waterless.

A pot—like a boat—I will gift you

so you may travel,

become a god at the far ends.

And when my day comes

to become your soil,

when your day comes

may the open seas remember you—

Untouched ambrosia.

_________________________________________

Ambroisie Intouchée

---------

Je te laisserai intouchée,

brindille fraîche, chargée d’épines,

fleurir à chaque premier avril—

comme fleurissent les mensonges

et les désordres informes,

dans le bleu de tes feuilles

qui contemplent le monde d’en haut.

Je t’abreuverai d’admiration,

chasserai les abeilles avides de ta sève,

travaillerai ta terre

pour qu’elle demeure immaculée, comme de la porcelaine,

et lorsqu’il pleuvra

avec une feuille malheureuse tombée

je recueillerai les larmes du monde.

La nuit, je te chanterai,

comme une cigale qui paresse

car elle ne connaît pas d’autre façon de vivre,

et lorsque viendront les jours de neige,

tel un merle fier

j’étudierai des complaintes

noyées dans l’amour

pour te rendre véritable.

Mais je ne garde plus que des mots ;

dans cette cour

même l’été ne s’attarde pas,

et sa terre est pâle et sans eau.

Un pot—comme une barque—je t’offrirai

pour que tu voyages,

que tu deviennes un dieu aux confins.

Et lorsque viendra mon jour

de devenir ta terre,

lorsque viendra le tien

que les mers ouvertes se souviennent de toi—

Ambroisie intouchée.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹