Λαύρα, φωτιά τ’ ανέμου που περνάει•
σώματα άγια, χρυσά, στου ήλιου τη θωριά.
Στιγμές γεμάτες ποίηση, σκέψεις μέσα στη λήθη,
του κόσμου την απανεμιά ,σκιρτά.
Στρέφω το βλέμμα πρόσχαρο, να δω εν’ άλλο βλέμμα.
Στέκω ξερός, ανήμπορος να βγάλω μια μιλιά.
Ίσως να ήταν όραμα, τ’ όνειρο που πιστεύω,
πως ,όπως όλα τα όνειρα , να βγαίνει αληθινά!
Στιγμή χαράς, στιγμή δροσιάς, ο άνεμος τώρα φέρνει,
απόηχος κάποιας ψυχής που ολούθε τριγυρνά.
Σαστίζει ο νους, λιποψυχά• έρχεται καλοκαίρι
κι’ όλος ο πόθος της καρδιάς για μια καρδιά ξυπνά.
Σκύψε και άκουσε λοιπόν, αυτό που θες ν’ ακούσεις•
είναι αλήθεια κοσμική, τ’ αστέρι συμφωνεί.
Κοίτα τον κόσμο, γέρασε. Μα εσύ και πάλι απόψε,
-χρόνοι που πέρασαν θα ‘ρθουν- γεννιέται μια ζωή!
Κ.ΚΑΡΑΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Comments