Delfin....

Η ώρα της προπόνησης πέρασε αρκετά γρήγορα και κανένα από τα παιδιά δεν το κατάλαβε.

Η μπάλα του μπάσκετ γλίστρησε από τα χέρια του Ryszard (που ήταν καινούργιο μέλος της ομάδας) και κύλησε στα πόδια μου…

<< Συγγνώμη κύριε Βλάσση >> μου λέει εκείνος στα πολωνικά.

<< Δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς, τελειώσαμε για σήμερα, μπορείτε να πηγαίνετε σπίτι σας...>> τους απαντώ εγώ.

Οι αντιδράσεις ήταν κάτι ανάμεσα σε χαρά και λύπη, γιατί τους άρεσε πολύ να κάνουν προπόνηση όλοι μαζί και από την άλλη ήθελαν να ξεκουραστούν…

Πήγα στο αμάξι μου, ήμουν και ο ίδιος και κουρασμένος και πεινασμένος, κόντεψα να κοιμηθώ στο αυτοκίνητο. Άφησα το μικρό μου αδερφό στην μητέρα μας και συνέχισα να οδηγώ…

Μπήκα στο σπίτι και με κοίταξα στον καθρέπτη που φορούσα την φανέλα της ομάδας, επιτέλους, το όραμά μου είχε βγει αληθινό. Η Ελληνοπολωνική ομάδα μπάσκετ DELFIN BIZON είχε επιτέλους γεννηθεί!

Ζωή Συμεωνίδη 🌹