Απόψε σ’αποχαιρετώ…
Αγγίζοντας τις μνήμες,
γελώντας με τις νύχτες σου,
κλαίγοντας κάποιες μέρες .
Σκυθρώπιασες, χαμογέλασες,
μου έφερες λύπες και χαρές,
στιγμές και ώρες σκέψης.
Παιχνίδισες με τη μοίρα μου
σαν πινελιά, που ήσουνα κι εσύ,
στον πίνακα της ζωής μου.
Μού δωσες το χρωστήρα
σου να δοκιμάσω
τα χρώματα ν’ αλλάξω.
Γελάστηκα όμως..
Γιατί….γιατί….
τα χρώματα της μοίρας μας
ποτέ τους δεν αλλάζουν.
Άλλοτε λάμπουν και πετούν
σαν τα ονείρατά μας
κι άλλοτε σβήνουν
ή αχνοφαίνονται
σαν πεφταστέρια τ’ ουρανού
που αφήνουν τη γραμμή τους.
Στου κύκλου τα γυρίσματα
που ανεβοκατεβαίνουν
παλιέ μου χρόνε άφησε
τον νέο να κοπιάσει
μ’ ότι μας γράφει
στη ζωή νά ρθει
να μας γελάσει…..
Μαρία Καραθανάση
Comments