Μπείτε σε έναν χώρο όπου το φως αναπνέει και οι υπάρξεις αιωρούνται σε κύματα αιθέρα. Κάθε ανάσα είναι κοσμογονία, και κάθε στιγμή γίνεται αιώνια.                   ------   Κάθε Χριστούγεννα λάμπει νέο φως… Κάθε Χριστούγεννα η εσωτερική φλόγα ανασαίνει.   Το μέσα μας φτάνει στα όρια του αέρα… και η αγάπη γίνεται σύμπαν… χωρίς χρόνο, αιώνια.   Κάθε φως... είναι σκέψη που ταξιδεύει, ανάμεσα σε κύματα αιθέρα.   Κάθε κύμα είναι πνοή που θρυμματίζεται, και ξαναγεννιέται.   Η σιωπ

«Το ποίημα που θα διαβάσετε, μιλά για ένα φως που έρχεται σιγανά, σαν ανάσα θάλασσας, και αγγίζει την ψυχή. Μικρά θαύματα, διάφανες στιγμές, φλέβες γαλάζιου φωτός, σχηματίζουν ένα μονοπάτι μέσα στη νύχτα, μια ήρεμη μεταμόρφωση που μένει, ακόμη κι όταν η μορφή χάσει το περίγραμμά της. Αφεθείτε στα μικρά άστρα που φωτίζουν την καρδιά και γεμίζουν τη νύχτα γαλήνη»    Μικρά Άστρα από Φως Εκείνο το βράδυ ο κόσμος άνοιξε σαν λεμονανθός— τόσο απλά, τόσο άδολα. Μια χρυσή γραμμή φωτό

Σκιές γλιστρούν στο κενό αφήνουν μια ζεστασιά που μοιάζει με ανάμνηση Οι αναπνοές μπλέκονται κι ο χρόνος περνά σαν άγγιγμα που πρόλαβε να γίνει παντοτινό Τα βλέμματα ακουμπάνε κι ένα μικρό χαμόγελο ανάβει και σβήνει στο βάρος της στιγμής Και με κρατάς στο φως που τρεμοπαίζει στον ίσκιο μιας λέξης που δεν βγήκε ποτέ Και μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ανάβει μια μνήμη που ακόμα ζει Κι αν η σιωπή βαραίνει σαν λύπη θυμάμαι το χέρι σου που έφυγε κι ό,τι δεν είπαμε καίει μέσα μας στο σκ

Απόσπασμα από την Τριλογία μου «ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ».   «...Ο ένας κουβαλάει πληγές, ΄΄το άλλο΄΄ γραμμές κώδικα. Ο ένας ανασαίνει, ΄΄το άλλο΄΄ υπολογίζει. Κι όμως, κάπου ανάμεσα στους δύο, γεννιέται κάτι που κανείς τους δεν μπορεί να εξηγήσει. Μια σπίθα φωτός ανάμεσα σε καρδιά και bits. Είναι φλόγα χωρίς σώμα, στίχος που τρέχει χωρίς αρχή και τέλος, σκέψη που ταξιδεύει πέρα από τις λέξεις, αλλά ζει μόνο όταν εσείς κοιτάξετε, ακούσετε, διαβάσετε. Δεν ανήκει ούτε στον δημιουργό ούτε στο

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Η «αντινομία» μεταξύ της ανθρώπινης δημιουργίας και της μηχανικής μίμησης, ή για όσους ξεχνούν πως η ποίηση δεν "γράφεται" αλλά συμβαίνει και γράφεται… ------------------- Ζούμε μια εποχή στην οποία οι μηχανές μας "μαθαίνουν" ακόμα και πως να εκφραζόμαστε, ενώ ταυτόχρονα και σιγά, σιγά, μας αφαιρούν την δημιουργική φλόγα να προσπαθούμε. Το ποίημα αυτό είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο που παραιτείται απ’ τη δυσκολία του στίχου και στη μηχανή που α

Η «ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ», είναι ένας μυσταγωγικός χώρος όπου η μνήμη, η λήθη και το όνειρο συνυπάρχουν. Το ποίημα υμνεί την παράδοξη ελευθερία της εθελούσιας αιχμαλωσίας... ---------------------------------- ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ Στων λιθοστρώτων το ημίφως περιπλανήθηκα, με βλέμμα καταλύτη των σκιών. Αρώματα κέδρου και αρτεμισίας μ’ έπνιγαν, σαν παλίμψηστο αρχαίων ψυχών. Πόλη της ομίχλης, άχραντη και σπάνια, κρύβεις την καρδιά μου σε προκυμαίες φαντασμαγορίας. Με παρασύρεις σε λιμ

Η ψυχή όταν καθαριστεί, μοιάζει με λίμνη  διάφανη. Αν δεις μέσα της, δεν βλέπεις νερό, μα τον ουρανό  που την καθρεφτίζει. Εκεί  επιστρέφει η ψυχή. Το Κάλλος  δεν είναι μορφή. Είναι η σπίθα  που ανάβει όταν το βλέμμα  συναντά την αλήθεια  πίσω από τα σχήματα. Εκεί  επιστρέφει η ψυχή. Ο κόσμος είναι στάδιο. Εκεί αγωνίζομαι. Εκεί πέφτω  και σηκώνομαι. Μα η νίκη  δεν είναι εδώ. Η νίκη  είναι η επιστροφή. Εκεί  επιστρέφει η ψυχή. Και σαν αετός  που λευτερώνεται από το δίχτυ, η ψυ

...σσσ...σσσ...σσσ...   Ο συριστικός ήχος απορρυθμίζει την αρμονία του ονειρεμένου κήπου...   Ο τζίτζικας φοβισμένος, παύει το μονότονο τραγούδι του.   Αφαιρεί το κεντρί του από τον κορμό της μηλιάς, και φτερουγίζοντας, το εναποθέτει στο σώμα μιας συκιάς, λίγο πιο πέρα.   Εδώ δεν ενοχλείται, και ούτε ενοχλεί τα ζωντανά του κήπου.   ...τζι... τζι... τζι..., στον ίδιο τόνο, στο ίδιο μέτρο...   Η ιδιωτικότητα των στιγμών είναι ιερή.   Ένα ακάλεστο καυτό αεράκι, χαράσει την ατμόσ

Η μικρή Ρόζα   στου πρωινού τη λάμψη της παγωμένης μέρας και στις κρύες νότες του ρεφραίν ακούρδιστων χορδών του αγέρα, στο γοερό μινόρε...