Χειμώνας 🍂🍁

Τον αγαπώ το χειμώνα, ίσως γιατί με φέρνει πιο κοντά σου, όπως εκείνο το απρόσμενο χειμωνιάτικο πρωινό που οι ματιές μας πρωτοσυναντήθηκαν.

Είναι η εποχή που φτιάχτηκε για εμάς.

Που παγώνει ο κόσμος γύρω μας, ακόμα και εμείς οι δύο, κρύοι απέξω αλλά καίγεται το είναι μας.

Κάθε κρύα μέρα με φέρνει όλο και πιο κοντά σου, με οδηγεί σε σένα. Κάθε χειμωνιάτικη σιωπή με παίρνει ξανά σε εκείνο το παγωμένο μας βλέμμα που πέταγε φλόγες.

Η βροχή που πέφτει, είναι σαν τις ανάσες μας, πότε ήσυχες, πότε θυελλώδεις, όπως ακριβώς η καταιγίδα που έπιασε έξω και μου θυμίζει την ένταση της ματιάς σου· με ταρακουνά χωρίς να λες ούτε μια λέξη.

Κι ύστερα είναι και το χιόνι, που πέφτει τόσο αθόρυβα και σκεπάζει σαν πέπλο τα πάντα γύρω μας όπως το άγγιγμά σου· λευκό, απαλό, καθαρό, γεμάτο υπόσχεση.

Τα ξύλα που καίνε στο τζάκι, μυρίζουν σανταλόξυλο που φέρνει στη μνήμη μου το άρωμα σου.

Και όπως τρίζουν με θόρυβο κάτω από τις φλόγες, είναι σαν την καρδιά μου που χτυπά για σένα· σπάει, καίγεται, γίνεται φως.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στο λευκό, παγωμένο χιόνι του χειμώνα ·

όπως τον πάγο και τη φλόγα, ξυπνάει το πιο δυνατό μας πάθος!

Είναι και εκείνη απρόσμενη αγκαλιά που με πήρες, μέσα στο χιονισμένο τοπίο και με γέμισε ανατριχίλα και πόθο· από εκείνες τις αγκαλιές που κρατούν περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται.

Όπως και τα φιλιά που ανάβουν φωτιά μέσα στο κρύο και τα βλέμματα που σβήνουν κάθε άλλη σκέψη του νου.

Και εκεί ο χρόνος σταματά.

Υπάρχω μόνο μέσα σε σένα, σε εκείνο το άπλετο χειμωνιάτικο τοπίο, που με μαγεύει και με γαληνεύει.

Υπάρχει μια αντανάκλαση του έρωτα μας στον χειμώνα.

Κρύος απέξω, καυτός και φλογερός μέσα μας.

Σιωπηλός, μα γεμάτος φλόγα και πάθος.

Όσο κρύος και αν είναι έξω ο χειμώνας, μέσα μου νιώθω μια περίεργη ζέστη, ένα αίσθημα γαλήνης και σιωπής ·

σαν εραστές που δεν χρειάζονται λόγια, παρά μόνο ματιές γεμάτες πάθος και αγγίγματα γεμάτα ζεστασιά.

Μαρία Μίτα Νικολάου

"Ο Χειμώνας μου"

01.10.2025

🍁🍂🧡🍁🍂