Φύλλα φθινόπωρου 🍁

Φύλλα φθινοπώρου

Φόρεσα μπλουζάκι μαύρο νωτισμένο από ανάσες, βουτηγμένο στο χρώμα τής θλίψης.

Αγαπούσες το μαύρο,

μήπως έφτανα στην καρδιά σου.

Έβαλα το αγαπημένο σου άρωμα, έλειπε η οσμή τού δέρματος σου.

Δάκρυσα,

θυμούμενη το πρώτο σου δάκρυ.

Επειτα έγινα έξαλλη,

το δικό μου ήτανε αυθεντικό.

Κοίταξα στον ουρανό, χαμόγελασα σκεπτόμενη,

πώς πάντα σου άρεσε το χαμόγελο μου.

Έπειτα θύμωσα, αφού το λάτρευες γιατί θελήσες να το σβήσεις και χάραξες χαράδρες στην κοιλάδα του προσώπου ;

Με πήρε ο ύπνος,

ήρθες στο όνειρο,

πετάξαμε στον έβδομο ουρανό...

Κύλησε ένα δάκρυ,

διέσχισε τα μάγουλα και έφτασε στο στόμα,

γεύση στυφή...

Δεν θύμιζε τη γλύκα,

που ξεκινούσε τη διαδρομή απ' τον μετωπιαίο λωβό, διέσχιζε τα στήθη και κούρνιαζε βρέφος

στην θέρμη τής καρδιάς!

Και τότε χαμόγελασα.

Σκέφτηκα πώς ήταν όνειρο.

Το αληθινό που ζω είναι γλυκό, αυθεντικό !

Περπάτησα γυμνή, πέταξα το πένθιμο που είχε σφιχταγκαλιάσει το κορμί.

Μάζεψα φύλλα φθινοπώρου, έπλεξα αιθέριο πουκάμισο,

που μύριζε Άνοιξη, φθινόπωρο ψυχής και έντυσα τη ζωή.

Στα φύλλα που χρυσάφιζαν

απ' τις ανταύγειες του ήλιου,

έσταξα λίγο βυσσινί.

Ο άνεμος στη ράχη του τα πήρε, ταξίδεψε σε άλλη εποχή!

Παπαδόπουλου Φωτεινή 🌹