Φως στη νύχτα μου, σκοτάδι στην μέρα μου...

Είναι εκείνες οι νύχτες που σφίγγεις με δύναμη και προσπαθείς να κρατήσεις κλειστά τα βλέφαρα σου. 

Μάταια όμως γίνεται, η πραγματικότητα δεν σε αφήνει να το πράξεις.

Όλα τούτα γίνονται γιατί περπατώ μέσα στα μονοπάτια των ονείρων σου αγάπη μου, για να σου κρατώ ασυναίσθητα συντροφιά μέσα στον ονειρικό κόσμο, μια που στην πραγματικότητα δεν σε βλέπω, δεν σου μιλάω, δεν σε αγγίζω. 

Σε κοιτώ και ανταμώνουν τα βλέμματα, σου μιλάω και γλυκαίνουν οι λέξεις, σε αγγίζω και πλημμυρίζει από αγάπη η πλάση. 

Πλάσμα θείο και υπέροχο, ανέγγιχτο και φωτεινό,

που ξυπνάς μέσα μου έρωτα μοναδικό όπως κανείς δεν έχει γράψει, όπως κανείς δεν έχει απαγγείλει, όπως κανείς δεν έχει νιώσει. 

Όταν το βλέμμα μου σε αντικρίζει, η αντάρα γίνεται το επίκεντρο στην ψυχή μου, η φουρτούνα στο μυαλό μου και η φωτιά κυβερνάει την καρδιά μου. Εγώ να παλεύω να νικήσω δίχως ανάσα όσα με ζώνουν και με πολεμούν, μα το δίχως άλλο...στην δική μας μάχη πάντα εγώ θα βγαίνω νικημένη και εσύ ο νικητής.

Είναι που όταν με κοίταξες για πρώτη φορά μπόρεσες και έκλεψες την καρδιά μου και από τότε....πάντα την ψάχνω για να την βρω και πάντα μου λείπει... Την κρατάς φυλακισμένη εσύ μέσα στα χέρια σου. 

Μέχρι να την γυρίσεις πίσω στην άδεια της θέση, δική σου θα είναι και δική σου να την λογιάζεις και να την λογαριάζεις.

Φως στην νύχτα μου, σκοτάδι στην μέρα μου και μοναδική σκέψη στο μυαλό μου, δική μου κρυφή, μοναδική μου αγάπη και έρωτα.

Στέλλα Παζάλου 🌹