Του πάθους το λουλούδι,η ανθισμένη ρολογιά!

Ήταν λίγο μετά τις τρεις τα ξημερώματα, όταν όλα ησύχαζαν. Το ρολόι στον τοίχο ακούστηκε πιο καθαρά από ποτέ, σαν να ήθελε να πει κάτι. Ίσως επειδή ακριβώς εκείνη την ώρα, ένα άρωμα γλυκό, σχεδόν μαγικό, απλώθηκε στον αέρα,η μυρωδιά της ρολογιάς που είχαμε φυτέψει μαζί, δίπλα στο παραθύρι.

Θυμάσαι ;

Κοίταξα έξω και το φεγγάρι έριχνε μια αχτίδα πάνω στα φύλλα της. Το λουλούδι είχε ανθίσει. Το πρώτο του μπουμπούκι είχε ανοίξει μέσα στη σιωπή, σαν υπόσχεση. Μύριζε άνοιξη, πάθος, ανάμνηση.

Τότε θυμήθηκα!

"Σ’ αγαπώ όπως τη θάλασσα", μου είχες πει ένα απόγευμα που καθόμασταν στην αμμουδιά, κι ο ήλιος έσβηνε αργά.

Τι όμορφο ηλιοβασίλεμα!!

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν σχήμα λόγου. Μα όσο περνούσε ο καιρός, κατάλαβα πως η αγάπη σου είχε εκείνη τη δύναμη: απέραντη, απρόβλεπτη, μα και τρυφερή.

Μέσα από τα μάτια σου, τα λόγια σου, τα φιλιά σου, έμπαινε η άνοιξη στον κόσμο μου. Κι όταν με κοίταζες, ήταν σαν να κοιτούσα τον ουρανό. Η αγάπη μας ρίζωσε σιγά σιγά, όπως η ρολογιά. Δεν ήταν κραυγαλέα ούτε επιφανειακή· ήταν μια αγάπη που "στεριώνει", που θεριεύει στη σιωπή, μες στην αλήθεια της.

Θυμάσαι;

Μου το είπες ένα βράδυ που είχα χαθεί στις σκέψεις μου: «Έλα να μείνουμε αγκάλι». Και κάπως έτσι, μέσα σ’ εκείνη τη λέξη, που μόνο εσύ πρόφερες έτσι, βρήκα ξαφνικά γαλήνη. Έδωσες τέλος στη δική μου πάλη, στη μοναξιά μου. Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο.

Και τότε, το μπουμπούκι φάνηκε. Μια νύχτα μόνο έζησε, έτσι λένε. Μα δεν ήταν αλήθεια. Γιατί αυτό το λουλούδι, το άνθος της ρολογιάς, δεν ήταν ένα συνηθισμένο φυτό. Ήταν το πάθος μας, κρυμμένο μέσα στα φύλλα, στου κόσμου τη χαμένη ελπίδα, περιμένοντας να του στείλει το φεγγάρι το φως του.

Και το έκανε.

Το φεγγάρι το βοήθησε να ανθίσει, κι εγώ το είδα, τα πέταλά του άνοιξαν απαλά και χαμογέλασαν. Όπως εσύ, όταν σε κοίταζα και δεν χρειαζόταν να πούμε λέξεις. Ήταν όλα εκεί: οι αναμνήσεις, οι σιωπές, τα βλέμματα, τα όνειρα.

Ήταν ένα λουλούδι, ένα μυστικό, μια υπόσχεση. Μια αγάπη που άνθισε αθόρυβα, μα κράτησε πολύ. Και τώρα, κάθε φορά που το ρολόι δείχνει τρεις, θυμάμαι. Ίσως κι εσύ.

Θυμάσαι;

Βάσια Μητράκου 🌹