Του Ιούλη Ρόδο

Λύγισα τα γόνατα

για ν'αρπάξω

το πιο ευωδιαστό ρόδο

στο φλογερό ανθώνα τού Ιουλίου

και μαζί μου, λύγισε

κι η ρίζα τού πόνου:

—Ρόδο τού κλώνου

με φύτρες πόνου

κι άνθια λυγρά

πως να σ'ευφράνω

για να σε γιάνω

απ'τα δεινά;

Αν και πεσμένος

σαν πληγωμένος

μαχαραγιάς

Βλαστέ τού λειμώνα

σ'άγριο κυκλώνα

δεν ξεψυχάς

Κοτυληδόνα

σε μαύρο δρυμώνα

Τραβιάτα νοερή

δε παρακμάζεις

το φόβο δαμάζεις

σε γη νοσηρή

Με κρύφια ελπίδα

μια χρυσαλλίδα

αργοπετά

Γη μου, βαλλίζεις

και ξανανθίζεις

με απονιά

Του Ιούλη ρόδο

ρόδο αμάραντο

τερπνής ευωδιάς

πασιέντζα ρουμπίνι

σε φορώ στον παράμεσο

της αστροφεγγιάς!

© ΑNASTASIA NEROLI