Τολμάς;

Αναρωτιέμαι σε ποια σκιά ξαπλώνεις μη σε θαμπώσει ο ήλιος τής θλίψης που κυοφορεί η καρδιά.

Σε ποια αγκαλιά κοιμίζεις τα διψασμένα όνειρα.

Τολμά ο εαυτός σου να παλέψει τον μεγαλύτερο του εχθρό ;

Εγωισμός απολυτότητα στην αιώρα της υπόστασης και εσύ θωρείς και περιπαίζεις την ψυχή λες και η ζωή είναι αιώνια στη σφαιρική τη γη.

Η ευαισθησία δύναμη

στη ροή του ποταμού,

ο έρωτας πνίγεται ανελέητα στα χέρια τετράγωνου μυαλού.

Αναζητώ στα σύννεφα να δω το πρόσωπό σου,

πείσμωσαν δε μιλούν,

κουράστηκαν να θλίβονται.

Στον ήλιο τα χέρια έδωσαν,

αντάλλαξαν όρκους πού ξέρουν

να τηρούν.

Τα νούφαρα δανείστηκαν λίγο απ το άρωμα σου,

απρόσκλητοι επισκέπτες τα όνειρα.

Σκέπασμα δακρύων υφαίνουν τις μεταξένιες νύχτες,

δίχως την ανάσα τής ουσίας τής καρδιάς σου.

Δεν με έσπασε η μπόρα,

μήτε οι καταιγίδες.

Τα τζάμια ράγισαν έγιναν κομμάτια σαν έπεσες στα μάτια μου

και σείστηκε ο θρόνος.

Ήσουν επίγειος θεός,

σε σκούντηξε αδυσώπητα δυσοίωνος χρησμός!

Παπαδόπουλου. Φ