"Το κοντεζίνι της θλίψης"

Η ματιά μου πέφτει σε σένα...

Παγωμένο με θλίψη συλλογίζεσαι, γεμίζεις θες δεν θες,

για να κοπάσει ο καθείς τη δίψα του.

Να γλυκάνει μα θες την ψυχή του.

Χρώματα, αρώματα στολίζουν την φινέτσα του προσώπου σου.

Δεν μιλάς αλλά ακούς.

Σε κρατούν γερά σφίγγοντάς σε,

ξέρουν πώς είσαι εύθραυστο, φορές που σπας, φτωχό μου.

Κολακείες ακούς πάντα,

για αυτό που έχεις μέσα σου.

Σπανίως για σένα,

σε καταστρέφουν ανάλογα

το κέφι τους ή την κακή τους διάθεση.

Σε σεργιανούν από  άκρη σε άκρη.

Παντού, αρκεί να ζαλιστεί το τσερβέλο* τους.

Μένεις αταίριαστο από άλλα, πότε καθαρό, πότε κηλιδωμένο, στις βεγγέρες,

αντέχεις  σθεναρά.

Δάκρυα ταλανίζουν το κρύσταλλό σου.

Νουθετούν την καθημερινότητά σου,

χέρια που ορίζουν δικές τους ορέξεις.

Σε καθαρίζουν για το επόμενο σουαρέ.

Μα εσύ, χαραγμένο μου κοντεζίνι*, ξέρεις πότε πεθαίνεις...

Παρακαλάς μόνο να σε βαρεθούν πριν σε σπάσουν κομματάκια.

Γιατί παραμένεις ευαίσθητο,

δεν θες το αίμα τους

να αφήσει σημάδια πόνου

στο κορμί σου.

*****

Γλωσσάρι:

--Κοντεζίνι*

Τοπική κεφαλλονίτικη λέξη, "το ποτήρι του λικέρ"

--Τσερβέλο*

ελληνοϊταλική λέξη, "εγκέφαλος"

Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Συγγραφέας 🌹