Το δικό μου φθινόπωρο 🍁

Ήρθες κι εσύ....

Με μια γλυκιά μελαγχολία...

Στάλες τα τζάμια και τα δάκρυα

της βροχής,κάνουν σεγόντο..

Ερημιά, καταχνιά,δίχως αχτίδα φωτός...

Με θλίβουν οι κακοκαιρίες.

Οι μπόρες με λαβώνουν,δεν τις επιθυμώ...

Δίνουν υποσχέσεις 

καθαρότητας, αλλά και ελπίδας,

αιώνες κρατούν το έπαθλο...

Μα εγώ κρυώνω...

Είναι τα πρωτοβρόχια,

που μοσχοβολά η φύση,

μα γρήγορα νυχτώνει,

Η χειμερία νάρκη θέλει να γιορτάσει...

Ανυπομονεί να πάρει το στέμμα.

Θα τελέψει ο καημός...

Θα αγκαλιάσουμε τα σύννεφα 

γιατί είμαστε ποιητές,

Και θα γιορτάσουμε,

το φθινοπωρινό τοπίο όπως

του αξίζει...

Θα ξεπλύνω τους φόβους μου,

Και θα νεκρώσω τις σκέψεις μου.

Θα σταθώ σιμά στο ζεστό τσουκάλι 

και θα σε περιμένω.

Σου χρωστάω το καλωσόρισμα... Οκτώβριε...

Εύα Αλιβιζάτου 🍁