Τα λέμε...🌹

Υπήρξαν μέρες που κλείδωνα τη ψυχή μου στο πιο σκοτεινό κι απόμερο μποστάνι του κήπου στο πίσω μέρος της αυλής.

Την έθαβα με ξεφτισμένα χρώματα και σάπια χαμόγελα, να την προστατέψω θέλοντας από ισχυρές φωτεινές ακτίνες  να διαπεράσουν έστω και λίγο τον ασυναρμολόγητο μου κόσμο.

Αναπάντητες οι κλήσεις, καθώς τα δάκρυα απέρριπταν αυτόματα κάθε ήχο, κάθε μικρή δόνηση που περίεργα διατάρασσαν την κλεμμένη εύθραυστη ζωή μου.

Παιδεύω τα πλήκτρα ακατάπαυστα και γράφω για να δώσω λίγη παράταση στον πόνο ίσως προς στιγμή ξεχάσω, ξεχαστώ..

Και μετά…

Μετά ήρθε σαν αστραπή το θαύμα!

Μ’ένα δακρυσμένο ευχαριστώ κι ένα δόξα σοι!

Μην περιμένεις να στο περιγράψω με λέξεις..

Ελπίζω να καταλαβαίνεις…

Τα λέμε!

Αντιγόνη Ηλία🌹