Συγχώρα με...

Συγχώρα με...

Συγχώρα με, που δεν είμαι όπως με θες.

Δεν είσαι σαν εμένα.

Δεν είμαι σαν εσένα.

Αν ήμουν,

ίσως να μη με πρόσεχες το ίδιο,

όταν με πρωτογνώρισες.

Συγχώρα με για τις στιγμές που δυσκολεύομαι.

Όσα έχω μέσα μου δεν τα γνωρίζεις.

Ποτέ κανείς δεν ξέρει τι κρύβει ο άλλος στην ψυχή του.

Συγχώρα με για τα «ναι» που πλέον έγιναν «όχι».

Δε μετανιώνω για όσα

–με πόνο και ανάγκη–

άλλαξα.

Αυτή ήμουν πάντα.

Μόνο που τώρα δε φοβάμαι ν’ αρνηθώ.

Μόνο που τώρα διεκδικώ όσα είμαι.

Συγχώρα με που υψώνω τη φωνή μου.

Δε μου ταιριάζει άλλο η σιωπή.

Οι ψίθυροι δεν έχουν πια θέση στη ζωή μου.

Συγχώρα με, αν σε πίκρανα.

Κι εσύ με πίκρανες.

Πολλές φορές.

Μα, μέσα μου το κράτησα,

μη σε δυσαρεστήσω.

Συγχώρα με για τα λάθη μου.

Δεν ήταν εσκεμμένα.

Όμως, αυτά με διαμόρφωσαν,

όπως και τα σωστά μου.

Συγχώρα με,

όποιος κι αν είσαι.

Μα, ξέρεις κάτι;

Χαίρομαι για όσα υπήρξα

και, ακόμα περισσότερο,

χαίρομαι για όσα είμαι τώρα.

Αν θες, λοιπόν, αγάπα με, όπως είμαι.

Μόνο αγάπα με.

Όπως έμαθα κι εγώ να με αγαπώ.

Βάσια Δελημήτσου 🌹