Στου Ονείρου τη Βροχή 🍁

Τι όνειρο κι αυτό…

Μαζί τ’ αστέρια βλέπαμε,

κι εγώ ρωτούσα —

χωρίς φωνή —

πού κρύβεις την αγάπη σου για μένα.

.

Το μαξιλάρι σου έσταζε,

όμως δεν ήταν η βροχή·

ήσουν εσύ,

ένα δάκρυ που δεν μίλησε ποτέ.

.

Σκύβω κάθε βράδυ

κι αμολάω τα παραπονεμένα φυλλοκάρδια μου

στα βελούδινα μάτια σου.

.

Αν μπορούσα να σταματήσω τον χρόνο,

θα πέταγα κοντά σου

με φτερά χελιδονιού —

να περπατήσουμε ξανά μαζί

στη βροχή,

πιασμένοι χέρι χέρι,

χωρίς να μας νοιάζει

πού τελειώνει ο δρόμος

ή αν τελειώνει η αγκαλιά.

.

Έρωτες κρατούν

την όψη των φεγγαριών,

κι οι αγάπες —

σαν εικόνες ιερές —

στάζουν φως

από τα μάτια σου.

.

Μαβί, μπλε σκούρο, πράσινο,

γαλάζιο, κίτρινο,

πορτοκαλί —

κι ένα κόκκινο μόνο για την καρδιά σου·

ένα κόκκινο που δεν ξεχνά.

.

Τα όνειρά μου έχουν μόνο εσένα.

Σε όλα μου τα όνειρα

είσαι στο πλευρό μου,

γλυκιά παρηγοριά μου.

.

Φθινόπωρο…

κι εγώ ψάχνω λουλούδια,

πολύχρωμα,

για να σου στείλω —

μα δεν σε φτάνω.

.

Οι αποστάσεις δεν μετρούνται με βήματα·

με καρδιές μετρούνται —

κι η δική μου

είναι ήδη στη δική σου.

.

Χίλια στιχάκια έγραψα

για να σε τραγουδήσω.

Πήρα το φως του δειλινού

να σε χρυσοστολίσω.

.

Δεν ξέρω αν μ’ ακούς...

μα κάθε λέξη που σου γράφω

είναι ένα ακόμη βήμα προς εσένα.

.

Δεν έχω πια ερωτήσεις —

μόνο ανάγκη.

Να καθίσεις απέναντί μου

και να σωπάσουμε μαζί.

Να μιλήσουμε δίχως φωνή,

όπως τότε…

στου ονείρου τη βροχή.

.

Τα όνειρά μου…

πάντα εσύ.

© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση