Στο νησί μου εγώ...

Ένα πλοίο δένει,ξαφνικά  σε μια εποχή που τα όνειρα κάποτε σήκωσαν άγκυρα,και παλεύουν για ήρεμες θάλασσες.

Τότε που νέοι άφηναν το τόπο τους για μια καλύτερη ζωή.

Στον ουρανό οι άγαρποι ήχοι των γλάρων γλυκό καλωσόρισμα αφήνουν,με φέρνουν στο σήμερα.

Ο αέρας αφήνει τα δικά του αρώματα από βότανα, λουλούδια και αλμύρα.

Αυτή η υπέροχη αλμύρα που σε ταξιδεύει μαγικά.

Μία δροσερή μυρωδιά αναζωογονεί κάθε χτύπο καρδιάς.

Σε ένα παλιό παζλ από πέτρες βαδίζω,σκοντάφτω συνεχώς να προχωρώ, αυτό δεν άλλαξε...οι δρόμοι...τα σοκάκια....

Κομμάτια που με οδηγούν σε καντούνια γνώριμα.

Το χέρι μου χαϊδεύει ξεθωριασμένους ασβεστωμένους τοίχους.

Διαλυμένα κλειστά ξύλινα παντζούρια κρύβουν απ' το φως του ήλιου την θλίψη της απώλειας.

Κουρτίνες λευκές με τούλι στις άκρες με κάνουν να χαμογελώ.

Συναισθήματα,χωρίς ρετούς.

Φιλικά χαμόγελα αγέρωχα στο χρόνο με αγκαλιάζουν στην πλατεία.

Στο καφενείο τα ζάρια ακόμη αναζητούν την τύχη τους, αυτό το πολυπόθητο εξάρι.

Όσο το φλιτζάνι διαδίδει αυταπάτες,και "βλέπω κάτι να έρχεται "

........

Που να ήξεραν πως η πραγματική τύχη βρίσκεται στα χρυσαφένια τοπία του νησιού.

Στο παπούτσι από τον τόπο σου.

Στον καρπό της ελιάς, και στα αμπέλια που αγναντεύουν την θάλασσα.

Που να ήξεραν ότι στις γειτονιές του παραδείσου κατοικούν τα μεγαλύτερα όνειρα.

Ποιος ξέρει πόσοι ονειρεύονται το δικό τους λιμάνι,το δικό τους στέκι,την δική τους απόθεση ψυχής.

Νησί μου,δεν σε ξεχνώ.

Γύρισα.