Στο ίδιο λεωφορείο...

Δεν είναι πως κάποτε θα μας πουν τρελούς.

Είναι που πρέπει όλοι να χωρέσουμε στο ίδιο λεωφορείο. Μικροί μεγάλοι, κοντοζυγώνει η ώρα μας.

Θα μπούμε στο αστικό, εκείνο το παλιό, του ονείρου.

Και θα σαρώνουμε με το βλέμμα

το κάθε τοπίο.

Θα φωτογραφίζουμε με την ψυχή μας.

Μα θα μας διαφεντεύει πάλι ο φόβος.

Εκείνες οι αμφιβολίες για την κατάληξή μας θα μας πάνε πιο γρήγορα στον προορισμό μας.

Θα κρατάμε μια πυξίδα μήπως χαθούμε και σμίξουμε με τους λογικούς, αυτούς που λένε ασυναρτησίες και υποκρίνονται τους απύθμενα σοφούς.

Σκόρπιες λέξεις...

Πεταλούδες εισβάλλουν στο λεωφορείο από τα τζάμια τα αγνά, του air condition της εποχής εκείνης...

Που τώρα κοιτάμε με περιφρόνηση.

Θα φτάσουμε ποτέ στην αυτογνωσία;

Και αν ναι... θα μας διώξει γιατί δεν συμβαδίζει με τον χαρακτήρα μας.

Το χειρόφρενο ακούγεται απειλητικά.

Τώρα, ας κρατήσουμε το χέρι του διπλανού και ας απολογηθούμε μήπως και σωθούμε.

Εύαγγελία Αλιβιζάτου 🌹