Στη μονιά του λύκου🍁🍁🍁

Άνθρωποι δολεροί με χέρια ακάθαρτα, αρματωμένοι με την πύρινη λαίλαπα αφανίζουν κάθε μορφή ζωής.

Τη ρίχνουν στα γκρεμνά, στου Κακού το στοιχειωμένο πηγάδι.

Πεταμένες ζωές στον όλεθρο!

Χτυπήματα ύπουλα, άνανδρα, συστημικές καταστροφές και οι ψυχές στο δρόμο…

Μαύρα κοράκια, αρπαχτικά με νύχια γαμψά!

Φίδια της Λερναίας Ύδρας που σπέρνουν το θάνατο.

Όλα για τον παρά.

Οι φωτοκαύτες για το άτιμο το συμφέρον χύνουν τη λυσσαλέα φωτιά που κατατρώει τα πάντα στο διάβα της.

Σαν συρτός κισσός στραγγαλίζει ότι αναπνέει και η καρδιά βαριομοίρα, πεθαίνει συντετριμμένη στις στάχτες της.

Το δέντρο της ζωής μαρμαρωμένο, γυμνό σε σεληνιακό τοπίο.

Τα γλυκοΐσκιωτα δάση αφανίστηκαν.

Το πνιγμένο βλέμμα ιμείρει να ταξιδέψει στα ευλογημένα λιόδεντρα, στις κλαίουσες ιτιές, στα λυγερόκορμα κυπαρίσσια,στα βαθύσκιωτα πλατάνια, στα λυγμικά μαστιχόδεντρα, στης λεύκας την αγέρωχη κορμοστασιά,στο άγιο αμπελόκλημα.

Χάθηκαν οι πνοές της φύσης.

Έγινε αγρίμι ο άνθρωπος, τον καταδυναστεύουν άγρια ένστικτα.

Που είναι ο ήλιος?

Θάμπωσε στα αποκαΐδια.

Καμμιά αγκαλιά δεν θα ανοίξει για να σε ζεστάνει.

Κανένα χέρι δεν θα απλωθεί για να σε βοηθήσει.

Άκαρδος ο άνθρωπος, υλιστής και εγωιστής, σκλάβος και προσκυνητής στην παρακμή!

Τον κατάπιε ο παράς!

Χλωμούς και μόνος στο γυμνοτόπι!

Που είναι η άθραυστη εμπιστοσύνη, η συμπαγής πίστη να εμπνευστείς από μια λεοντόκαρδη ψυχή?

Θεόρατα τείχη υψώνονται στη μονιά του λύκου που τρέφει μόνο τον εαυτό του!!!

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη 🍁