"Στη ζωή μου,θα είμαι η πρωταγωνίστρια"

Δεν θυμάμαι πότε υπήρξα πρωταγωνίστρια στη ζωή μου και όχι θεατής.

Μου άρεσε όμως

να μη φιμώνομαι,να μην ανέχομαι την

αγένεια,την ειρωνεία,το ναρκισσισμό.

Ήθελα να τραβάω τη κουρτίνα απο μπροστά μου.

Το χειρότερο από όλα ήταν, ότι όταν

έδινα τα πάντα έπαιρνα αδιαφορία.

Ήταν δωρεάν.

Μου την προσέφεραν

απλόχερα.

Εγώ γνώρισα την υποτίμηση της δραχμής.

Την πρόλαβα παιδούλα.

Μεγαλώνοντας βούτηξα στα βαθιά,

και εκεί στον βυθό της κοινωνίας

συστήθηκα με την ανθρώπινη υποτίμηση.

Έχει μαύρο χρώμα,το αγαπημένο μου.

Μια μέρα φορώντας το, κοίταξα τον ήλιο.

Έκλεισα τα μάτια και όταν τα άνοιξα ήξερα τι δρόμο θα πάρω.

Δύσκολος, αλλά με βάδισμα στρατιώτη.

Με εμπόδια αλλά με άλμα αθλητή.

Όλα άλλαξαν.

Γιατι άρχισα να με αγαπώ.

Άλλοι άλλαξαν...

Βλέποντας ποιοι παραμένουν πλάι μου,τώρα μπορώ να μιλώ με βεβαιότητα.

Ο θυμός βγάζει αλήθειες.

Αγνοώ,αδιαφορώ,προχωρώ,

χαμογελώ.

Ρήματα.

Δεσμοί σπάνε,παγώνουν.

Φτωχά μυαλά...

Συναισθηματικές απώλειες.

Μου αρέσει το "ξεδιάλεγμα" το γνωστό...

"Πέφτουν οι μάσκες".

Η δύναμη μου είναι η πίστη μου.

Τι κάνεις με ρωτούν;

"Γράφω"...

απαντώ, ευγενικά.

"Δεν βαριέσαι";

"Βαριέμαι να μιλάω".

"Γράψε όμως και για τον έρωτα"

Δεν γουστάρω να γράψω για τον έρωτα.

Αυτόν τον έχω στην καρδιά μου.

Δεν θα στον περιγράψω.

Αυτή θα είμαι.

Αυτή που ήμουν.

Η "δεν γουστάρω" κοιτώντας πάντα

στα μάτια την απελπισία,στο βλέμμα

όσων με ήθελαν χειρότερη τους.

Για αυτό γράφω.

Εύα Αλιβιζάτου 🌹