Στα αζήτητα, εμείς...

Στα αζήτητα εμείς

Με καλημέρισε ήλιος,

μια αχτίδα θύμισε το πάθος που αργοπεθαίνει,

σαν ταξιδεύει μέσα σε ξένες αγκαλιές.

Αγουροξυπνημένη έλιωσα

στο βλέμμα τής ζωής.

Έψαξα κάδο αποκομμάτων εφημερίδας της ψυχής,

μία φωτογραφία, ένα κείμενο,

να γευτεί ο ουρανίσκος.

Μάταια περιπλάνηση, στα αζήτητα εμείς.

Ρυτίδα αναστέναξε θυμούμενη,

πώς το διαβατήριο της σχέσης,

παράπεσε στο σταυροδρόμι της διαδρομής.

Ο ήλιος ράντισε με άρωμα φθινοπώρου,

έκρυψε τα σύννεφα που έβαψαν

την καρδιά,

μελαγχολία σαγηνευτική με πήρε αγκαλιά.

Ρούφηξα βιαστικά λίγο καφέ,

βερνίκι των χειλών,

άφησε αποτύπωμα στο τοίχωμα κούπας,

καμωμένης από πορσελάνη λευκή.

Είδα το βλέμμα σου να περιπατεί,

στον κήπο των ματιών μου.

Οι ίριδες αντάμωσαν,

έπειτα αποχώρησαν για ξέχωρο ταξίδι.

Χαμογελάκι γλύκανε τη ρυτίδα

της ζωής.

Μήνυσε τα καμώματα της απρόβλεπτης σιαμαίας αδελφής,

θύμισε πώς υπάρχεις και πώς ζεις

Στο ίδιο ταξίδι εμείς συνεπιβάτες,

με αποσκευές που κουβαλά η καρδιά

και ας κοπιάζει το μυαλό μάταια να αρνηθείς.

Παπαδόπουλου Φωτεινή 🌹