Σε θυμάμαι...

Σε θυμάμαι…

Κάθε δειλινό

προσπαθώ να δω

αν το βλέμμα σου

έκλεψε κάτι απ’ τη θλίψη του.

Σαν ψίθυρος

στο χρώμα τ’ ουρανού,

σε γύρευα

με βλέμμα σιωπηλό…

…

Μήπως πήρε η νύχτα

τα μάτια σου για πάντα,

σαν σε αντάμωσε;

Το φεγγάρι,

μάρτυρας σιωπής,

μα η σκιά σου

πάντα επιστρέφει…

Όταν βρέχει,

σε θυμάμαι·

έχει η βροχή

τη γλυκιά σου θλίψη.

Η φύση άνθισε

στη θύμησή σου.

Κι ο άνεμος σε φέρνει δειλά,

σαν χάδι που χάνεται

μέσα στη στιγμή…

Τα τραγούδια

περιγράφουν τη μορφή σου.

Κάθε στροφή,

ένα γιατί·

μια ανάσα

που δεν έσβησε ποτέ…

Σε φιλώ αιώνια,

όπως τα κύματα

την αμμουδιά.

Ρηχή η σιωπή σου

στα βράχια της καρδιάς·

μα βαθαίνει,

όταν το κύμα ξανάρθει…

Σε θυμάμαι…

Έρχεται η βροχή,

να ντύσει με γκρίζο

το φως μας.

Βρέχει πάνω στη στέγη μας.

Θέλω πάντα να σ’ έχω αγκαλιά…

Αυτό το κίτρινο φεγγάρι…

κι η χλωμή βροχή…

Πόσο κρατά η αιωνιότητα,

όταν η νύχτα

δεν έχει φωνή;

Μη φύγεις.

Μη χαθείς κι εσύ…

Σε ποιον θα λες

τον πόνο σου,

όταν βραδιάζει;

©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ – ΠΟΊΗΣΗ