Ρακοσυλλέκτης σταματά...

Σιωπεί μπροστά στη σπασμένη πόρτα...

Δεν λογαριάζει ανέμους

το κορμί όμως υποφέρει,

μήτε νοιάζεται για τη βροχή

που σπάει την ήσυχη νύχτα.

Μοναχά το βλέμμα μαρτυρά

την πείνα,

ένα κομμάτι φρέσκο ψωμί ονειρεύεται,

αυτό το μαλακό σαν αφρό...

Τσέπες αδειανές μαρτυρούν

την οδυνηρή πραγματικότητα...

Πλούσιοι προσπερνούν αδιάφορα.

Οι ομπρέλες τους κρύβουν την αλήθεια,

τη μάσκα της ντροπής, μπροστά

στη φτώχεια.

Μα αυτή αργοπεθαίνει 

πόδια υγρά, τρύπια παπούτσια.

Το κρύο δεν το νιώθει...

Μα χάθηκε η καλοσύνη;

Η ανθρωπιά;

Ρακοσυλλέκτης σταματά 

αγγίζει

τη γυναίκα με σεβασμό...

Η ψυχή της φτερουγίζει,

δεν είναι φρέσκο το ψωμί,

είναι ικανό να την κρατήσει ζωντανή.

Το παλιό πανωφόρι του γίνεται λόγος να τον κοιτάξει στα μάτια... Καθώς την σκεπάζει η φτώχεια εξαφανίζεται.

Η βροχή σταμάτησε, η ανθρωπιά πάντα κυριαρχεί.

Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹