Πόσο μονότονοι γινήκαμε πια...🌹

Πόσο μονότονοι γινήκαμε πια...

Γραφικές μορφές, σαν ξεθωριασμένη καρτ ποστάλ

στο ερμάρι της λήθης...

Σαν παλιό, ξεκούρδιστο εκκρεμές λησμονημένο

στους δείκτες του χρόνου...

Σαν να μην διαβήκαμε γεφύρια στεναγμών,

ποτάμια ατέρμονης ερωτικής προσμονής,

καταδύσεις σε πέλαγα συναισθημάτων ...

Πόσο μονότονοι γινήκαμε πια...

Ακόμα και τ' αραιά φιλιά με τα δυο δάχτυλα,

που ενίοτε στέλνεις,

"φιλικά", τα βαφτίζεις μ' ένα υποτονικό μειδίαμα.....

"Γιατί, αν είχαν άλλη γεύση αποστολής;...γεύση λαχτάρας... προσμονής... δεν θα ήσαν αρεστά;" ρώτησα.

Με κοίταξες αμίλητος... ένιωσα μιαν παλίρροια μέσα σου...

Τελικά , νικώντας την άμπωτη, ίσως, από τις καταπιεσμένες λαχτάρες, με μια επιτακτική πλημμυρίδα

"ναι..." ψέλλισες...

Πως σκίρτησε φευγαλέα η καρδιά στης παραδομένης

αποδοχής τα χρεόγραφα... για λίγο.

Πόσο γραφικοί γινήκαμε πια,

με λέξεις τυπικές,

χωρίς ρίζες ελευθερίας...

Δυο κλώνοι απογυμνωμένοι από τις επιτάξεις

των "μη" στο κελί

των δολερών "πρέπει" υποταγμένοι.

Δυο κορμιά απολιθωμένα σ' ένα δάσος μιας ηθελημένης παρακμής...

Πόσο μονότονοι γινήκαμε πια...

Σαν μονότονη βροχή, ατελέσφορες σταλαγματιές

σε τρύπια στέγη απαντοχής...

Σαν ψίχουλα σ' επαίτησα καρδιά ριγμένα ρήματα.

Όπως ακούγεται ένα υπόκωφο βάδισμα πάνω

σ' ένα βάθρο κενό θαρρείς...

Έτσι...

Τι απόηχος αποκρουστικός η καθολική κατολίσθηση των συναισθημάτων!...

Πόσο γραφικά ρημαγμένες γινήκαν οι καρδιές μας πια,

λες, σ' ένα γκρίζο παρόν στοιχειωμένες...

Λιλή Βασιλάκη🌹