Πόλεμος ψυχών

Πόλεμος, μάστιγα της ανθρωπότητας.

Είναι τόσο παλιό όλο αυτό, ως πράξη πάνω στον πλανήτη,αλλά αληθινό.

Ποιος πόλεμος είναι αυτός που έχει αιματοχυσία, ψυχών και σωμάτων,και δεν σπαράζουν οι ρίζες οικογενειών.

Οι διαδηλωτές εξηγούν, σε δεκάδες χώρες, με δυνατή κραυγή ό,τι θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι.

Να ζήσουν με μοναδική επιθυμία την ειρήνη.

Το θανατικό που έχει επιβάλλει ο πόλεμος είναι το άδικο, το μίσος,

το μαρτύριο του αφανισμού.

Η εκπλήρωση των ονείρων κάθε λαού είναι η επιθυμία να αφοσιωθούν, στη μόρφωση, στη παιδεία της οικογένειάς τους, στην ασφάλεια τους.

Πόλεμος εμφύλιος, αμυντικός, πόλεμος φρίκης, ένας άνεμος με νεκρανάσταση.

Ο πολιτισμός λαμβάνει ακρωτηριασμό.

Οι άνθρωποι σκληραίνουν, άνθρωποι χάνουν τα λογικά τους.

Ο φόβος του πυρηνικού ολέθρου πιθανότατα αποτρέπει έναν Τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, επειδή ολόκληρος ο κόσμος γνωρίζει ότι θα οδηγούσε στον αφανισμό ολόκληρου του πλανήτη.

Αλλά έχει ενισχυθεί επίσης και η «άρνηση των λαών να στείλουν τα παιδιά τους να πεθάνουν».

Και αυτό όχι άδικα.

Στις ανεπτυγμένες χώρες, η στράτευση είναι δύσκολη, οι νεότερες γενιές μιλούν για πόλεμο αλλά δεν θέλουν να πολεμήσουν.

Η θέα του θανάτου είναι το μεγαλύτερο ψυχικό τραύμα όσων μένουν πίσω.

Η ειρήνη δεν είναι απλά συναίσθημα είναι εθνική κυριαρχία και απαίτηση.

Η ζωή όλων χωρίς τον πόλεμο, χωρίς συμφέροντα.

Η ζωή των θανόντων, η ζωή των εναπομείναντων, η ζωή είναι αυτή που έχει αξία.

Ποίημα: "Το Βιβλίο του Πολέμου"

Της Ευαγγελίας Αλιβιζάτου

Σ’ ένα περβάζι μουχλιασμένο

κάποιο βιβλίο παρατημένο

μ’ ένα εξώφυλλο σταχτί

ανάγλυφα τα γράμματα

τα καρτερεί κάποια ψυχή.

Περαστικός σταμάτησε

κοιτώντας το σαν πειρασμό

θέλησε να το αγγίξει.

Τα χέρια τα τρεμάμενα

ανοίγουν τις σελίδες

μυρίζουν την παλαιότητα

των κίτρινων των φύλλων

ο άγνωστος ξεκίνησε ταξίδι

στην ανάγνωση

διαβάζει για έναν πόλεμο

χρόνια πίσω τον πήγε.

Της κατοχής χαλάσματα

τον θάνατο θυμάται

παίρνει μορφή, μα όχι

Θεέ μου, δεν μπορεί!!

Σαλεύει ο νους σαν σκέφτεται

τον άφαντο μικρό αδερφό

που χάθηκε μια νυχτιά

τον πήρε ο άσπονδος εχθρός!

Ποτέ του δεν τον βρήκε

μα στης σελίδας το χαρτί

το πρόσωπο του είδε!

Πέφτει στο δρόμο αγκαλιά

κρατώντας το βιβλίο

ουρλιάζει λύκος γίνεται

και χάνεται η πνοή του.

Περαστικοί σαν τον κοιτούν

κανείς δεν σταματαίνει

Βροχή γεμίζει ξαφνικά

το ανοιχτό βιβλίο

Ο ουρανός τον καρτερεί

με θλίψη και οδύνη

είναι η ψυχή του αδερφού

που τόσα χρόνια πέρασαν

και τώρα θ ανταμώσουν

ένα βιβλίο η ζωή

πίσω πια το αφήνει.

Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹